“หากข้าผิดคำสาบาน ขอให้สายฟ้าฟาดผ่าลงมาทำลายสิ้น!”
เซียวหลินเทียนกล่าวคำสาบานอย่างหนักแน่นและมั่นคง
เมื่อเทียบกับชีวิตของหลิงอวี๋ ตำแหน่งนั้นช่างไร้ค่าเหลือเกิน!
เซียวหลินมู่และจูหลานที่อยู่หลังฉากต่างก็ตะลึง
เซียวหลินมู่มองไปที่เซียวหลินเทียนด้วยความตกใจ ตำแหน่งรัชทายาทเป็นสิ่งที่เซียวหลินเทียนมีโอกาสได้ครองมากที่สุด
แต่ตอนนี้เขากลับยอมสละมันเพื่อโสมโลหิตเพียงต้นเดียว
สำหรับเขาหลิงอวี๋สำคัญเพียงนั้นเลยหรือ?
แน่นอนว่าเซียวหลินมู่มิเชื่อ เขาคิดสงสัยในใจ
เรื่องที่พระมารดาต้องการโสมโลหิต เขาปิดบังไว้เป็นความลับอย่างดี แม้แต่จูหลานเขาก็มิได้บอก
แต่เซียวหลินเทียนรู้ได้อย่างไรว่าตนมีโสมโลหิตอยู่ในมือ?
หรือว่าเซียวหลินเทียนให้คนคอยจับตามองเขาอยู่?
เซียวหลินมู่ทั้งตกใจและโกรธ หากเรื่องของพระมารดาถูกเปิดเผย ทั้งตระกูลของเขาอาจต้องตาย...
เขามิยอมรับเด็ดขาดว่าโสมโลหิตอยู่ในมือของเขา!
“พี่สี่ ข้าต้องบอกอีกกี่ครั้งว่าข้าไม่มีโสมโลหิต! ท่านไปหาที่อื่นเสียเถอะ!”
ยิ่งคิดเซียวหลินมู่ก็ยิ่งหงุดหงิด พูดจบก็ตะโกนว่า “พ่อบ้าน ส่งแขก!”
เซียวหลินเทียนจ้องมองเซียวหลินมู่ด้วยสายตาเย็นชา อารมณ์ปะ
