คราวนี้องครักษ์ทั้งสองมิได้ขังหยางหงหนิงไว้ในห้องขังเดี่ยว แต่เปิดห้องขังของฮูหยินหยางแล้วโยนหยางหงหนิงเข้าไป
“ฮูหยินหยาง ท่านดูแลลูกสาวของท่านดี ๆ เถิด!”
“ท่านชายของเราบอกว่าเห็นแก่ที่นางทำตัวดี อีกสองวันเขาจะมารับนางเข้าจวน!”
“จวนใด?”
ฮูหยินหยางเอ่ยถามออกไปอย่างไร้ชีวิตชีวา
องครักษ์คนหนึ่งมองเห็นสภาพอาภรณ์ที่ยับเยินของหยางหงหนิง แววตาของเขาก็ฉายแววเยาะเย้ยออกมา “ก็ต้องเป็นจวนเจ้าแห่งทะเลน่ะสิ!”
องครักษ์โยนโอสถรักษาแผลเข้ามาสองขวดแล้วก็ออกไป
ฮูหยินหยางมององครักษ์ของจวนเจ้าแห่งทะเลเดินออกไปอย่างงุนงง แล้วสมองของนางก็พลันนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาทันที… หลงซิน!
คนที่กล้าทำเรื่องเช่นนี้กับหยางหงหนิงที่คุกหลวงศาลาว่าการได้ นอกจากหลงซินที่เย่อหยิ่งและมีบิดาที่มีอำนาจแล้ว จะเป็นผู้ใดได้อีกเล่า?
ฮูหยินเสิ่นที่ถูกเสียงเหล่านี้ปลุกขึ้นมา ยังมิทันได้ลืมตาก็ได้ยินบทสนทนาเหล่านี้ก่อนแล้ว
นางจึงขยี้ตาที่งัวเงียนั้น จากนั้นก็ยิ้มแล้วเอ่ยกับฮูหยินหยาง “เมื่อครู่ข้าก็บอกแล้วให้เจ้าวางใจ ดูเอาเถิด ข้าพูดมิผิดใช่หรือไม่!”
“เจ้าแห่งทะเลจะต้องช่วยพวกเราออกไปอย่างแน่นอน! นี่อย่างไรเล่า ตอนนี้มีท่านช
