โม่เจี๋ยกระตือรือร้นถึงเพียงนี้ หลิงอวี๋เองก็ยากจะปฏิเสธน้ำใจ จึงยกจอกเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
ฝ่ายเจ้าแห่งทิศใต้ก็ยกจอกสุราคารวะเซียวหลินเทียน ฉินซานและเย่หรงด้วยเช่นกัน
เขากล่าวอย่างจริงใจว่า “เรื่องที่เพ่ยเพ่ยประสบเหตุในครั้งนี้ ต้องขอบคุณพวกเจ้าทุกคนที่ทุ่มเทช่วยเหลืออย่างเต็มกำลัง นางจึงได้กลับมาอย่างปลอดภัย!”
“ข้าขอคารวะพวกเจ้า!”
เซียวหลินเทียนยกจอกสุราขึ้นกล่าว “ท่านอ๋องเกรงใจไปแล้ว! พวกเผยอวี้ได้รับการคุ้มครองจากท่านอ๋อง ให้พำนักรักษาตัวอยู่ที่ตำหนักพักร้อน!”
“ว่ากันตามจริงแล้ว พวกเราต่างหากที่เอาเปรียบท่านอ๋อง จะกล้ารับคำขอบคุณจากท่านอ๋องได้อย่างไร!”
“ทุกคนร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน การช่วยเหลือซึ่งกันและกันเป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว!”
เจ้าแห่งทิศใต้ก็มิได้กล่าววาจาใดอีก ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “เพื่อคำว่าร่วมทุกข์ร่วมสุขนี้ ดื่ม!”
เหล่าบุรุษจึงร่วมกันดื่ม
ทางด้านนี้ ชายาเจ้าแห่งทิศใต้ลอบมองเย่หรงเงียบ ๆ ในใจพลันรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง
ความคิดที่จะยกเพ่ยเพ่ยให้เย่หรงนั้นเป็นข้อเสนอของชายาเจ้าแห่งทิศใต้เอง
เมื่อเจ้าแห่งทิศใต้กลับมาก็ได้ถ่ายทอดคำพูดของหลงเพ่ยเพ่ยให้ชายาเจ้าแห่งทิศใต
