เสียงรองเทาหนังดังสะท้อนอยู่บนพื้นหินอ่อนของชั้นบนสุดในตึก HYK Group พัคจองฮุนเดินวนหน้าหน้าต่างบานใหญ่ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกข้างกำลังบีบขวดน้ำดื่มที่เปิดไว้จนยับ
“มึงกำลังบอกกูว่า...ข้อมูลทั้งหมดที่ได้มา คือแค่อาการที่เธอไปพบจิตแพทย์?” เสียงเขากดต่ำ แต่แววตาแทบลุกเป็นไฟ
เสียงปลายสายรีบตอบ “ครับ…เราได้แค่ภาพวงจรปิดขาเข้า รายนามหมอ และรายการยาที่ออกให้ช่วงสั้น ๆ”
“ไม่มีเวชระเบียนย้อนหลัง ไม่มีไฟล์บำบัด ไม่มีคำวินิจฉัย…ราวกับมันถูกลบตั้งแต่ต้นทาง”
จองฮุนเงียบไปชั่ววินาที ก่อนขว้างขวดน้ำกระแทกเข้ากับผนังเสียงดัง ปึก!
“เธอไปทำบ้าอะไรที่โรงพยาบาลนั้น…” เขาขบกรามแน่น
“แล้วใครกันที่กล้าปิดปากทั้งระบบได้ขนาดนี้”
เขาหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา ไล่เช็คข้อมูลที่คนของเขาส่งมารัว ๆ — มีทั้งภาพจากกล้องมุมตึก, ลิสต์เจ้าหน้าที่, แพทย์, แม้แต่ยามเวรผลัดกลางคืน แต่สิ่งที่หายไปคือ “บริบท” และ “เหตุผล” ที่ข้าวหอมไปที่นั่น
เหมือนทุกอย่างถูกจัดการมาอย่างดี...ก่อนเขาจะลงมือเสียอีก
“เรื่องตอนเธออายุ 15…ไม่ควรหายไปแบบนี้” เขาพึมพำในลำคอ ดวงตาขุ่นมัวด้วยความคลั่ง
“มันต้องมีใครสักคน…ที่กำลัง ‘ลบ’ อดีตของเธอออกจากร
