พัคจองฮุนยืนนิ่งอยู่กลางห้อง แสงไฟสลัวสะท้อนเงาของเขาทอดยาวจนกลืนไปกับพื้นมืด สายตาเขาก้มมองสร้อยข้อมือสีขาวทองที่ยังคาอยู่ตรงนั้น — มันหล่นอย่างเงียบเชียบ แต่กลับส่งเสียงดังก้องในหัวเขา
คิ้วเขาขมวดน้อย ๆ ก่อนจะก้มลงเก็บขึ้นมา
มือหยุดอยู่ที่ตัวล็อกกลาง — ลายดอกบัวจิ๋วที่มีรอยถลอกเพียงเล็กน้อย
“…เด็กคนนั้น…”
เขาพึมพำเบา ๆ ดวงตาเริ่มไหววูบ…ราวกับอะไรบางอย่างกำลังเรียงต่อกันช้า ๆ ในนรกความทรงจำของเขา
แล้วจู่ ๆ เขาก็หัวเราะ
เสียงหัวเราะแรกเบาและสั้น แต่มันค่อย ๆ บิดเบี้ยว บ้าคลั่ง และดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนปีศาจที่กำลังหัวเราะท้าทายพระเจ้า
“หึ…หึ…หึ…ฮ่าๆๆๆ…ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ!!”
ไดออนที่ยังนั่งกอดข้าวหอมไว้ เงยหน้าขึ้นทันที สีหน้าเขาเปลี่ยนจากตกใจเป็นสับสน และจากสับสนเป็นโกรธจัด
“หัวเราะอะไรของแก…”
จองฮุนเงยหน้าช้า ๆ ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าเปรอะไปด้วยเหงื่อและรอยฟกช้ำ
แต่รอยยิ้มของเขา — คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในห้องนี้
“มึงยังจะเอาผู้หญิงคนนี้อยู่อีกเหรอ…”
เสียงเขาต่ำและแหบ
“ผู้หญิงที่ขายตัว…ใช้ร่างกายแลกกับทุกอย่างที่ได้มา…ไต่เต้าขึ้นมาเพราะนอนกับใครต่อใคร มีผัวไม่รู้กี่คนจนจำไม่ได้”
เขาเดินเข้ามาช้า
