เส้นผมดำยาวสยายออก รวบลวก ๆ ด้วยหนังยางเส้นเล็ก ใบหน้าภายใต้หน้ากากผ้าเผยออก ดวงตาคมวาวไม่หลบเลี่ยง ไม่สั่น ไม่หวั่นกลัว
ดวงตาคู่นั้น—มีทั้งไฟ…และน้ำแข็งอยู่ในคราวเดียวกัน
“ข้าว…”
เธอพูดเสียงเบา แต่ดังพอให้คนทั้งห้องได้ยิน
“…พี่มาแล้ว”
เสียงของไดออนดังขึ้นตามหลังทันที
“คุณคือ—”
“นายไหวใช่ไหม”
เธอถามไดออนโดยไม่หันไปมอง สีหน้ายังจับจ้องที่จองฮุนราวกับกลัวว่าเขาจะกระพริบตาแล้วหนีหาย
“พอไหว…”
“ดี — งั้นฟังให้ชัด”
จองฮุนเริ่มขมวดคิ้ว สมองที่ยังวิงเวียนเพราะแรงกระแทกเมื่อครู่ค่อย ๆ ต่อจิ๊กซอว์บางชิ้นที่หล่นหายไป
“…เด็กคนนั้น…ในวันนั้น…”
“…แก…”
หญิงสาวหรี่ตามองเขา ดวงตาคมกริบขึ้น
“ฉันไม่ใช่เหยื่อของแก…”
เธอก้าวเข้าใกล้ช้า ๆ ทีละก้าว แต่แรงกดดันในห้องเหมือนเพิ่มขึ้นทีละชั้น
“…แต่วันนี้ ฉันจะเป็นคน ‘จบ’ เกมบ้า ๆ ของแกให้หมด”
ว่าแล้วเธอก็ล้วงกระเป๋าด้านข้างหยิบ “ปืนพกสั้น” ออกมาหนึ่งกระบอก — สีดำด้าน ไม่มีเครื่องหมาย ไม่มีที่มา
ปลายนิ้วของเธอกระชับมันอย่างแน่นราวกับมันไม่ใช่แค่เครื่องป้องกันตัว…แต่มันคือความตั้งใจทั้งหมดของเธอ
พัคจองฮุนยกมือขึ้นโดยอัตโนมัติ ความมั่นใจหายไปทันที
“คิดจะยิงฉันเหรอ
