บทที่ 16
เช้าวันถัดมาอี้หลงปรากฏตัวที่ห้องโถงใหญ่ของจวนพร้อมกับรอยยิ้ม เขาดูอารมณ์ดีกว่าตอนที่ยึดเมืองได้มากมายเสียอีก
“ท่านแม่” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกมารดาที่กำลังนั่งจิบชาอย่างสบายใจ "ท่านแม่ ข้าขอถามอะไรสักอย่างได้หรือไม่” คนเป็นแม่มองดูท่าทางของบุตรชายก็พอจะเดาได้ ยิ่งเมื่อรวมจากเรื่องที่ได้ยินเมื่อคืนก็เดาได้ไม่ยากแต่นางกลับแกล้งทำเป็นไม่รู้เสียอย่างนั้น
"เจ้ามีเรื่องอะไรหรืออี้หลง"
"ท่านแม่พอจะรู้หรือไม่ว่า...คู่หมั้นของข้า ข้าหมายถึงหว่านเอ๋อร์นางชอบสิ่งใดบ้าง" คำถามนั้นทำให้มารดาของเขายิ้มออกมาทันที
"คู่หมั้้นหรือ แม่คิดว่าเจ้ากับนางยกเลิกการหมั้นหมายไปแล้วนะ" นางเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะเบา ๆ "แต่ถ้าอยากรู้แม่จะบอกให้ เวลาแม่ไปเยี่ยมหว่านเอ๋อร์มักจะซื้อขนมที่โรงน้ำชาชื่อดังในเมืองไปด้วย นางชอบขนมที่โรงน้ำชาเจ้านั้น"
อี้หลงคิดไม่ออกว่าจะมีโรงน้ำชาร้านไหนนอกจากร้านที่เขาพบกับหญิงสาว ชายหนุ่มพยายามคิดว่าวันนั้นอีกฝ่ายกำลังกินหรือทำอะไรบ้าง "ที่นั่นเอง..." เขาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
และเมื่อภาพเหตุการณ์ที่ได้พบหว่านเอ๋อร์ครั้งแรกผุดขึ้นในหัว ชายหนุ่มก็เผลอหลุดยิ้มออกมา
ซ่งอวี้หลินมองท่าทางข
