บทที่ 18
จูหลิงยิ้ม "เจ้าจะคิดแบบนั้นก็ได้ แต่จากที่ข้าได้ยินพวกขุนนางพูดกัน เขาเป็นคนไปขอให้ฝ่าบาทพระราชทานงานสมรสให้ด้วยตัวเองเลย เขาดูจริงใจไม่น้อยเลยนะ แล้วถ้าไม่คิดอะไรจริงจังกับเจ้าเขาคงไม่ทำเรื่องแบบนี้ หรือพูดแบบนั้นหรอก"
หว่านเอ๋อร์ขมวดคิ้ว "เจ้าก็เข้าข้างเขาอีกคนแล้ว ข้าคิดว่าเขาแค่รู้สึกผิดที่เคยถอนหมั้นกับข้าเท่านั้นแหละ"
จูหลิงยักไหล่ "หรืออาจจะเสียดายที่ยกเลิกการหมั้นกับเจ้า ไม่ลองเปิดใจดูเล่า"
หว่านเอ๋อร์ถอนหายใจอีกครั้ง "ข้าจะเปิดใจได้อย่างไร ในเมื่อเขายังดู...เหมือนกำลังหลอกล่อข้าอยู่ตลอดเวลาเลย"
จูหลิงหัวเราะเบา ๆ "บางทีนี่อาจจะเป็นนิสัยที่เขาได้มาจากสนามรบ ความเจ้าเล่ห์นั่น แต่ก็น่าสนใจดีไม่ใช่หรืออย่างไร"
หว่านเอ๋อร์มองจูหลิงอย่างไม่เชื่อ "น่าสนใจหรือ ไม่มีทาง”
"แต่ไม่ว่าอย่างไรหลังจากนี้... เจ้าคงเจอเขาบ่อยขึ้นแน่ ๆ" จูหลิงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มต่ออย่างสบายใจปล่อยให้หว่านเอ๋อร์นั่งเงียบคิดถึงคำพูดและสิ่งที่เพิ่งเจอก่อนหน้า
หลังจากข่าวพระราชโองการของโจวอี้หลงและหลี่หว่านเอ๋อร์แพร่ออกไป ไม่ช้าทางราชสำนักก็กำหนดวันสำหรับพิธีมงคลอย่างชัดเจน วันสำคั
