บทที่ 20
เช้าวันถัดมา ในห้องโถงใหญ่ของตระกูลโจว บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากเหล่าสมาชิกในครอบครัวที่กำลังร่วมรับประทานอาหารเช้า โจวอี้หลงเดินเข้ามาพร้อมกับหว่านเอ๋อร์ทำให้ทุกคนหันไปสนใจในทันที
อี้เทียนเหลือบมองน้องชายคนเล็กก่อนจะหันไปยิ้มกับน้องชายคนรองอย่างขบขัน เขายิ้มกว้างและเอ่ยเย้า "อี้หลง เมื่อคืนเจ้าหลับสบายดีหรือไม่ ดูเหมือนพื้นที่เรือนเจ้าคงจะไม่แข็งเกินไปกระมัง แต่ก็น่าจะดีกว่าสนามรบสินะ"
อี้หลงหันไปมองพี่ชายด้วยสายตาแปลกใจ "ท่านพี่รู้ได้อย่างไร"
"เจ้าอย่าตำหนิใครเลย” คนเป็นแม่พูดเพราะรู้ว่าลูกชายคงจะเดาได้ไม่ยาก “เป็นแม่เองที่ไต่ถามเรื่องในจวน แม่ย่อมต้องรู้อยู่แล้ว”
ฮูหยินของตระกูลพูดเช่นนี้อี้หลงก็พอจะเข้าใจได้ เมื่อเช้าคนที่เห็นเขานอนอยู่ที่พื้นหน้าเตียงก็มีเพียงสาวใช้ที่ยกน้ำล้างหน้าให้กับเขาและหว่านเอ๋อร์เท่านั้น
พอท่านแม่ไต่ถามนางก็คงจะบอกในทันที เรื่องนี้ทำให้อี้หลงรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่นักเพราะเขาเต็มใจและไม่ได้ตำหนิอะไรหว่านเอ๋อร์เลยแม้แต่นิด รวมถึงไม่โทษสาวใช้คนนั้นด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกน้องชายถือว่าเป็นการแก้แค้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหว่านเอ๋
