“เรื่องที่แม่คิดจะรับคนให้ซางเอ๋อร์ หรวนหร่วนก็อย่าได้คิดมากไปเลย เจ้าก็รู้ว่าบุรุษล้วนจิตใจโลเล ปีก่อนเขายังไม่ใช่ซูถิงหว่านไม่ยอมแต่ง แล้วต่อมาเป็นเช่นใดเล่า ยังมิใช่รักใคร่จนตัวห่างกันมิได้กับหรวนหร่วนเจ้าหรือ ยามนี้ผ่านไปหนึ่งปีเขาก็ไปถูกใจสตรีสามัญชนนางหนึ่งแล้วรับนางเป็นเหลียงเชี่ยอีก ในอนาคตเมื่อเข้าวังแล้ว ก็ยังจะต้องรับชายารองอีกสองสามนาง”
น้ำเสียงของเฉิงฮองเฮาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนสนิทสนมขึ้นมา “แม่เห็นเจ้าเป็นเหมือนลูกสาวแท้ๆ จริงๆ ตอนนี้ในท้องเจ้ามีเด็กอยู่ เจ้าก็ครองความได้เปรียบ ในจุดนี้ถือว่าเจ้าชนะไปแล้ว”
“โดยเฉพาะในอนาคตเรื่องที่สตรีนางใดจะสามารถเข้าสู่จวนได้ หากพวกนางมีนายหญิงของจวนเป็นผู้รับเข้าจวนด้วยตนเอง พวกนางก็ย่อมจดจำความดีของเจ้า แต่หากเป็นผู้ชายไปเกาะแกะแล้วรับตัวเข้ามา พวกนางก็จะหยิ่งยโส ไม่เห็นนายหญิงของจวนอยู่ในสายตา”
“มีพวกที่ชอบยั่วยวนบางคนยังจะครองความโปรดปรานไว้คนเดียวอีก ดังนั้นหรวนหร่วนเอ๋ย ที่แม่พูดเรื่องพวกนี้กับเจ้าล้วนเป็นการคิดเพื่อเจ้าทั้งนั้น”
“เจ้าดูซูถิงหว่านสิ เป็นซางเอ๋อร์ชอบนางเองใช่ไหมล่ะ แล้วนางเคยเคารพเจ้าผู้เป็นนายหญิงของจวนอย่างแท้
