สายลมกรรโชกแรงพัดป้ายชื่อ สำนักงานทนายความสมศักดิ์ ให้สั่นไหวไปมา เสียงโลหะเสียดสีกันแผ่วเบา กลิ่นฝนฟุ้งกระจาย อากาศหนักอึ้งราวกับพายุที่กำลังใกล้เข้ามา เมฆครึ้มปกคลุมฟ้า สีเทาหม่นทาบทับบรรยากาศ
ปอยผมบางเส้นปลิวตวัดผ่านแก้มของ อิมิลี่ แต่เธอแทบไม่ใส่ใจ ดวงตาสีเข้มจ้องเข็มนาฬิกาบนข้อมือที่ขยับเข้าใกล้ สิบโมง ทุกที แม้ภายนอกจะดูสงบนิ่ง ทว่าภายในใจของเธอคล้ายมีพายุหมุนอยู่ตลอดเวลา
เธอสูดลมหายใจลึก พยายามข่มอาการประหม่า… ทุกอย่างต้องจบในวันนี้
มือเรียวเอื้อมไปผลักประตู
กริ๊ง…
เสียงกระดิ่งดังขึ้นแผ่วเบา ทว่าในความเงียบของสำนักงาน เสียงนั้นกลับดังก้องอยู่ในใจเธอ หัวใจของอิมิลี่เต้นกระหน่ำจนแทบจะได้ยินชัดเจน
ภายในสำนักงานนั้นเย็นเยียบ หญิงวัยกลางคนใบหน้าตึงเงยหน้าขึ้นทันทีที่เธอก้าวเข้ามา ไม่มีแววประหลาดใจในสายตา… ราวกับเธอถูกคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว
“สวัสดีค่ะ ดิฉันอิมิลี่ นัดกับทนายไว้ตอนสิบโมง”
เสียงของเธอมั่นคง แต่ฝ่ามือที่กำแน่นข้างลำตัวกลับเผยความสั่นไหวที่เธอพยายามเก็บงำ
สายตาของพนักงานนิ่งเฉียบ มองเธอราวกับกำลังมองทะลุผ่านทุกเกราะกำบัง ทุกบาดแผลที่เธอแบกรับไว้ ความเจ็บปวดที่ถูกซุกซ่อนไว้ใ
