คอนโดดนัย...
เวลา 8.30 น. เสียงกริ่งประตูดังขึ้น ดนัยที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาเปิดประตูในชุดคลุมตัวหลวม กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ ลอยตามผิวกาย เขาคิดว่าอาจเป็นพนักงานของคอนโดฯ แต่พอเปิดประตูออกกลับต้องชะงัก
ปัทมายืนอยู่ตรงหน้า ในมือเธอถือถุงอาหารเช้า พร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง
“สวัสดีค่ะ พอดีฉันเอาอาหารเช้ามาให้”
เธอพูดเสียงนุ่ม ดวงตาคู่นั้นมองเขาอย่างใสซื่อ
ดนัยไม่คิดว่าเธอจะใส่ใจคำพูดของเขาขนาดนี้ เขาดีใจมากเสียจนแทบกลั้นรอยยิ้มไม่อยู่
“ผมดีใจมากเลยนะครับ ไม่คิดว่าคุณจะมา”
เสียงของเขาอบอุ่นกว่าที่ตั้งใจเล็กน้อย
ปัทมายิ้มพลางเอียงคอมองเขา
“แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้ละคะ คุณอุตส่าห์ช่วยฉัน น้ำใจแค่นี้ ฉันทำให้คุณได้อยู่แล้ว”
ดนัยมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ยิ่งได้ยินคำพูดนี้ เขายิ่งรู้สึกพิเศษ
“งั้น…ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ คุณตามสบายเลย”
“ค่ะ เดี๋ยวฉันจัดอาหารเช้าให้ แล้วจะให้ฉันไปเรียกศศิรากับคุณพศวัตมาทานด้วยกันไหมคะ?”
ดนัยชะงัก ก่อนส่ายหน้าเร็วๆ ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“ป่านนี้สองคนนั้นคงนอนกอดกันอยู่ ปล่อยเขาไปเถอะครับ ผมอยากใช้เวลานี้กับคุณมากกว่า”
ปัทมายิ้มขำเล็กๆ ก่อนส่า
