รักลงเสาเข็ม

มหาวิทยาลัยชื่อดัง...เช้าวันวาเลนไทน์ในมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยบรรยากาศของความรัก ดอกกุหลาบสีแดงสด ช็อกโกแลตหลากหลายยี่ห้อ และตุ๊กตาหมีขนฟูถูกส่งผ่านไปมาในมือของคู่รักหนุ่มสาวที่กำลังมีความรักตามประสาวัยรุ่นแต่สำหรับ ศศิรา วันนี้อาจเป็นวันแห่งความทรงจำของเธอที่ไม่มีวันลืมก็ว่าได้ศศิราเป็นนักศึกษาปี 1 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สาวน้อยจากต่างจังหวัดที่เพิ่งเข้ามาเรียนในกรุงเทพมหานคร เธอไม่ได้โดดเด่นเหมือนสาวๆ ดาวมหาลัย แต่เธอก็น่ารักฉบับสาวเรียบร้อย ตากลมผมยาวสวมแว่นตาหนา สวมเสื้อผ้ามิดชิด กระโปรงยาวรองเท้าผ้าใบสีขาวเธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี กำช็อกโกแลตไว้แน่นในมือแล้วมุ่งหน้าไปหา พศวัต ทันทีพศวัต คือเดือนมหาวิทยาลัย นักศึกษาปี 4 คณะวิศวกรรมโยธา รูปหล่อ พ่อรวย ดีกรีหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาวๆ ทุกคณะต่างชื่นชอบในตัวเขา และเขาเองก็เป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง และชอบความท้าทาย รอยยิ้มมุมปากของเขาทำให้สาวๆ หลงใหล และแน่นอนศศิราก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ชื่นชอบในตัวเขามากเช่นกันแต่สำหรับศศิราเธอเป็นเหมือน FC ที่ชื่นชอบเขาคนหนึ่ง เธอรู้ดีว่าหากชอบแบบชู้สาวพศวัตไม่มีทางสนใจเธอ เธอไม่ได

“เป็นยังไงบ้าง ศศิรา? แผลลึกไหม?”กวีรีบรุดมาดูน้องสาวด้วยความเป็นห่วงทันทีที่รู้ว่าเธอบาดเจ็บ โดยมีรสรินติดตามเขามาด้วย“ไม่เป็นไรค่ะพี่ แต่ห้ามบอกแม่นะ เดี๋ยวแม่เป็นห่วง”“เธอนี่ก็เป็นแบบนี้ทุกที”กวีตำหนิน้องสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ“พี่กวีคะ ฉันปวดหัวมาก ขอยาหน่อยได้ไหมคะ?”รสริน หญิงสาวผู้ช่ำชองในเสน่ห์ เอ่ยขึ้นพลางส่งสายตาเว้าวอน“ครับ เดี๋ยวผมไปจัดยาให้”กวีตอบรับอย่างสุภาพ“ขอบคุณนะคะ”รสรินกล่าวพร้อมเอื้อมมือไปจับมือเขา แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอสนใจกวีมากเพียงใดศศิรากับปัทมาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ต่างพากันส่ายหน้า“ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริง ๆ”ปัทมากระซิบเบา ๆในขณะนั้นเอง ชัญญาเดินเข้ามาพร้อมขนมในมือ“พี่กวี นี่ค่ะ ขนม”“ขอบคุณนะครับ น้องชัญญา”กวียิ้มรับด้วยความจริงใจ เพราะในใจลึก ๆ แล้ว เขาเองก็ชอบผู้หญิงแบบชัญญาเช่นกัน เป็นการดีที่เข้าค่ายหกวันนี้จะศึกษาซึ่งกันวันที่ห้าของการเข้าค่ายอาสา ….เช้าวันนี้บรรยากาศบนดอยงดงามราวกับภาพวาด แสงแดดอ่อน ๆ ทาบทอลงบนยอดหญ้าที่ปกคลุมไปด้วยหมอกบาง ๆอากาศหนาวเย็นจนไออุ่นจากลมหายใจลอยเป็นควันจาง ๆ อาจารย์พานักศึกษาออกเดินสำรวจธรรมชาติ ชื่นชมควา

 บ้านพศวัต...“แม่ค่ะ วันนี้ไม่ต้องรอหนูนะคะ ทานข้าวได้เลยค่ะ หนูจะไปหาพี่กวีที่โรงพยาบาล”เสียงของชัญญาดังลอดมาทางโทรศัพท์“ไปทุกวันเลยนะ ยัยชัญญา”แม่พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งบ่นกึ่งเป็นห่วง“กวี...นี่แฟนน้องใช่ไหมครับ คนที่คบกันมา 3 ปี”“ใช่ พามาบ้านแค่สองครั้งเอง เขาเป็นหมอ ไม่ค่อยมีเวลา”“เขานิสัยดีไหมครับ”“ก็ดูสุภาพนะ วัตเคยเจอเขาเหรอ?” “เรียนจบพร้อมกัน แต่ไม่คิดเลยว่าน้องจะยังคบกับเขาอยู่ เหมือนตอนนั้นผมไม่แน่ใจว่าเขามีแฟนชื่อศศิราหรือเปล่า”“วัตน่าจะเข้าใจผิดนะลูก ศศิรานั้นเขาเป็น” ไม่ทันที่แม่จะพูดจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พศวัตรับสายทันทีเขารับสายเสร็จก็หันมาพูดคุยกับแม่“เดี๋ยวผมไปบริษัทกับพ่อก่อน เย็นๆ จะกลับมาทานข้าวด้วยนะครับ”“จ้าลูก” แม่ตอบพร้อมรอยยิ้ม โรงพยาบาล…ชัญญาเดินถือถุงอาหารเช้าและขนมที่ตั้งใจซื้อมาให้กวีเหมือนทุกวัน แต่ทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าไป ภาพตรงหน้าทำให้เธอแทบหยุดหายใจรสริน...นั่งอยู่บนตักของก

คอนโดพศวัต...ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออก พศวัตกระชากแขนศศิราอย่างแรง ก่อนจะผลักเธอเข้าไปด้านในโดยไม่สนใจเสียงร้องตกใจของเธอ ประตูปิดลงดัง“ปัง!”เขากักขังเธอไว้ในพื้นที่ของเขา บรรยากาศในห้องยังคงอึมครึมและร้อนระอุ ไม่ใช่อุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศ แต่เป็นความอัดอั้นและแรงอารมณ์ที่ล้นทะลักศศิรายังคงหอบหายใจถี่ เธอยืนเซถอยหลัง ดวงตาสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น ความรู้สึกกลัวแล่นไปทั่วร่างจนมือเย็นเฉียบ ขาของเธออ่อนแรงแทบยืนไม่ไหวพศวัตยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แววตาแข็งกร้าวและเต็มไปด้วยแรงโกรธที่สะกดกลั้นไว้ ราวกับนักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อที่ไร้ทางหนี ศศิราเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสะกดกลั้นความหวาดกลัวที่จู่โจมเข้ามาไม่หยุด เธอรู้ว่าเขากำลังโกรธ โกรธมาก...แต่ทำไม?เธอรวบรวมความกล้า กลืนก้อนสะอื้นลงคอ แล้วเอ่ยขึ้นเสียงสั่น“ฉันไม่รู้ว่าคุณโกรธเกลียดฉันด้วยสาเหตุอะไร... แต่ขอร้อง...ช่วยเมตตาฉันหน่อยได้ไหมคะ?”เธอไม่ได้ร้องไห้ แต่ดวงตาของเธอสะท้อนความเจ็บปวดและวิงวอนอย่างสุดหัวใจพศวัตจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นเยียบ ไม่ตอบคำถามนั้นทันที เพราะในหัวของเขา มีเพียงเรื่องเดียวที่วนเวียนซ้ำไปมา... การแก้แค้น

คอนโดพศวัต...เมื่อพศวัตรล่วงรู้ความจริง เขาก็ตระหนักได้ว่าเขาได้ทำผิดต่อศศิรามากเพียงใด นับจากนี้ไป เขาพร้อมจะชดเชยทุกอย่างให้เธอด้วยหัวใจ โดยปราศจากความแค้นอีกต่อไปไม่มีแล้วซาตานที่กระหายการล้างแค้น เหลือเพียงชายหนุ่มที่คลั่งรักเธอหมดใจเท่านั้น“คุณหิวไหม? เดี๋ยวผมทำอะไรให้ทานนะ คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ”เสียงของเขาอ่อนโยน แฝงไปด้วยความห่วงใยศศิรายิ้มบาง ๆ แม้จะงุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา แต่หัวใจก็อบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด“ไปเถอะ ผมบอกแล้วไง... ต่อจากนี้ ผมจะดูแลคุณเอง” ดวงตาของเขามั่นคง ราวกับกำลังยืนยันคำพูดให้หนักแน่นขึ้นเธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้เขามองตามด้วยรอยยิ้มบาง ๆเขาลงมือเตรียมอาหารง่าย ๆ ด้วยความใส่ใจ ทุกขั้นตอนเต็มไปด้วยความพิถีพิถันเขาตีไข่ไก่ในชาม เติมน้ำปลาเล็กน้อยและตีให้เข้ากันจนเนื้อเนียน ก่อนค่อย ๆ หยอดเนื้อปูสดแน่น ๆ ลงไปอย่างระมัดระวัง กระทะร้อนฉ่าเมื่อเขาเทน้ำมันลงไปให้เดือดจัด ควันบาง ๆ ลอยขึ้นพร้อมเสียงไข่ที่กระทบกระทะดัง“ฉ่า!”กลิ่นหอมของไข่เจียวปูที่กำลังฟูกรอบค่อย ๆ อบอวลไปทั่วห้อง เขาใช้ตะหลิวพลิกอย่างชำ