รักลงเสาเข็ม

เช้าวันวาเลนไทน์ในมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยบรรยากาศของความรัก ดอกกุหลาบสีแดงสด ช็อกโกแลตหลากหลายยี่ห้อ และตุ๊กตาหมีขนฟูถูกส่งผ่านไปมาในมือของคู่รักหนุ่มสาวที่กำลังมีความรักตามประสาวัยรุ่น

แต่สำหรับ ศศิรา วันนี้อาจเป็นวันแห่งความทรงจำของเธอที่ไม่มีวันลืมก็ว่าได้

ศศิราเป็นนักศึกษาปี 1 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สาวน้อยจากต่างจังหวัดที่เพิ่งเข้ามาเรียนในกรุงเทพมหานคร เธอไม่ได้โดดเด่นเหมือนสาวๆ ดาวมหาลัย แต่เธอก็น่ารักฉบับสาวเรียบร้อย ตากลมผมยาวสวมแว่นตาหนา สวมเสื้อผ้ามิดชิด กระโปรงยาวรองเท้าผ้าใบสีขาว

เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี กำช็อกโกแลตไว้แน่นในมือแล้วมุ่งหน้าไปหา พศวัต ทันที

พศวัต คือเดือนมหาวิทยาลัย นักศึกษาปี 4 คณะวิศวกรรมโยธา รูปหล่อ พ่อรวย ดีกรีหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาวๆ ทุกคณะต่างชื่นชอบในตัวเขา และเขาเองก็เป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง และชอบความท้าทาย รอยยิ้มมุมปากของเขาทำให้สาวๆ หลงใหล และแน่นอนศศิราก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ชื่นชอบในตัวเขามากเช่นกัน

แต่สำหรับศศิราเธอเป็นเหมือน FC ที่ชื่นชอบเขาคนหนึ่ง เธอรู้ดีว่าหากชอบแบบชู้สาวพศวัตไม่มีทางสนใจเธอ เธอไม่ได้หวังอะไรมาก แค่ต้องการให้ของขวัญกับเขาในวันนี้เท่านั้นเอง

เธอเดินเข้าไปใกล้พศวัตที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนชายหญิงที่หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“เอ่อ... พี่พศวัตค่ะ”

ชายหนุ่มหันมามองเธอ ดวงตาคมกริบของเขามองเธอขึ้นลง ก่อนจะเลิกคิ้วเหมือนสงสัยว่าเธอเป็นใคร

ศศิรากลืนน้ำลาย หัวใจเต้นรัว เธอยื่นช็อกโกแลตให้เขา

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากเพื่อนๆ ของเขา พศวัตเหลือบมองช็อกโกแลต ในมือเธอแล้วแสยะยิ้ม

“เธอชื่ออะไรนะ?”

เขาถามเสียงเข้ม

“ศะ... ศศิราค่ะ”

“โอ้ ศศิรา...”

เขาทวนชื่อเธอช้าๆ ราวกับพยายามจดจำ ก่อนจะยื่นมือออกมาเหมือนจะรับของขวัญ

ศศิรายิ้มออกมาอย่างโล่งอก หัวใจพองโตขึ้นเล็กน้อย ทว่าทันทีที่เธอกำลังจะส่งให้... พศวัตกลับปัดช็อกโกแลตในมือเธอร่วงลงพื้น! ทันที

เธอเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง เสียงหัวเราะจากกลุ่มเพื่อนของเขาดังขึ้นอย่างสะใจ

“โอ๊ย! คิดว่าฉันจะรับเหรอ? เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร?” พศวัตหัวเราะเยาะ

“หน้าตาแบบเธอ กล้ามาสารภาพรักกับฉันเนี่ยนะ?”

ศศิราหน้าแดงซ่าน ไม่ใช่เพราะความเขินอาย แต่เป็นเพราะความอับอายและเจ็บปวด มือเธอสั่น พยายามก้มลงเก็บช็อกโกแลตที่ตกอยู่บนพื้น แต่นั่นกลับทำให้พวกเขาหัวเราะกันหนักขึ้น

“อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์?” ดนัย เพื่อนสนิทของพศวัตเสริมด้วยเสียงเหยียดๆ

“ขอโทษนะน้อง ระดับพวกพี่ สนใจแต่พวกดาวมหาลัยเท่านั้นแหละ”

ปัทมาเพื่อนสาวของศศิราที่มาด้วยกัน กำหมัดแน่น

“พวกนายทำเกินไปแล้ว!..เพื่อนฉันแค่ชื่นชอบพวกนายไม่ได้จะมาบอกรักหวังเป็นแฟนสักหน่อย”

ศศิราเงยหน้าขึ้นมองพศวัต ดวงตาของเธอเปลี่ยนไปจากความปลื้มเป็นความผิดหวังและโกรธเคือง

“พี่พศวัต...” เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“หน้าตาดีแต่จิตใจต่ำแบบนี้ ไม่ได้มีค่าอะไรหรอกค่ะ ฉันชื่นชอบคุณเหมือนคนอื่นๆ แต่คุณกลับดูถูกเหยียดหยามคนอื่น ฉันรู้สึกเสียเวลามากที่เคยปลื้มคุณตั้งนาน ฉันนี่มันโง่จริง ๆ”

เสียงหัวเราะรอบตัวเงียบลงชั่วขณะ พศวัตเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ เขาไม่คาดคิดว่าเด็กปี 1 อย่างเธอจะกล้าพูดแบบนี้กับเขา

ศศิราหายใจลึก แล้วกล่าวต่อ

“เมื่อก่อนฉันเคยชื่นชมพี่ แต่ต่อจากนี้ไปคนที่ฉันขยะแขย่งที่สุดก็คือคนที่มีจิตใจอย่างพี่นี่แหละ ขอบคุณนะที่ทำให้เห็นนิสัยที่แท้จริง” เธอแสยะยิ้ม

ศศิราจับมือปัทมาแล้วเดินออกจากตรงนี้โดยไม่หันกลับมามองพวกเขาอีก

พศวัตมองตามแผ่นหลังของเธอไปช้าๆ รอยยิ้มที่มุมปากของเขาปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันแฝงไว้ด้วยความสนใจบางอย่าง

ดนัยส่ายหน้าเบาๆ

“นายยิ้มแบบนี้ อย่าบอกนะว่าสนใจยายแว่นนั้น”

พศวัตหัวเราะเบาๆ

เขา รู้สึกแปลกใจ...เพราะแววตาเธอมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ไม่แยแสกลับทำให้เขารู้สึกท้าทาย

“เดี๋ยวก็รู้”

“พี่วัต! พ่อบอกให้กลับบ้านพร้อมน้องด้วยนะคะวันนี้ ถ้าไม่กลับ น้องจะฟ้องแน่นอน!”

เสียงใส ๆ ของ ชัญญา ตะโกนเรียกพี่ชายจากอีกฟากของสนามหน้าคณะ

พศวัตที่กำลังคุยกับเพื่อนหันไปมอง ก่อนจะยิ้มแล้วตอบกลับไป

“เออ ๆ กลับก็กลับ… ไปสิ ยายตัวแสบ”

ชัญญาหัวเราะ แล้วรีบเดินเข้ามาเกาะแขนพี่ชายอย่างออดอ้อน

ชัญญา น้องสาวเพียงคนเดียวของ พศวัต เป็นนักศึกษาปีหนึ่ง คณะศิลปศาสตร์ สาวน้อยที่ดูเรียบร้อยแต่แฝงไปด้วยความขี้เล่น สดใส และเป็นแก้วตาดวงใจของบ้าน

พศวัตรักและตามใจน้องสาวคนนี้ที่สุด ไม่ว่าเธอจะอ้อนอะไร เขาก็มักจะยอมทำให้ทุกอย่างเสมอ…

ระหว่างที่รถของ พศวัต แล่นผ่านถนนในมหาวิทยาลัย สายตาเขาเหลือบไปเห็น ศศิรา กำลังเดินอยู่ริมถนน ดูเหมือนว่าเธอก็กำลังกลับบ้านเช่นกัน

“นั่นพี่กวี! เดือนคณะแพทย์นี่นา… น่ารักจังเลย”

ชัญญา เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

พศวัตเหลือบตามองน้องสาว ก่อนถามกลับไป

“รู้จักเขาด้วยเหรอ?”

“รู้จักสิคะ! พี่เขาฮอตจะตายไป”

พศวัตแค่นหัวเราะเล็กน้อย ก่อนเหลือบไปมองหญิงสาวที่เดินข้างกวีก่อนจะเอ่ยถาม

“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ รู้จักไหม?”

ชัญญามองตามก่อนส่ายหน้า

“ไม่รู้จักค่ะ… แฟนพี่กวีรึเปล่า ไม่แน่ใจ… แต่ถ้าเป็นแฟนจริง ๆ น้องอกหักแน่เลย”

พศวัตส่ายหัว พลางบ่น

“น้อย ๆ หน่อยเถอะ เป็นผู้หญิงแท้ ๆ”

ชัญญาย่นจมูกใส่พี่ชายก่อนแอบอมยิ้ม

“พี่นี่ก็… ถ้าพี่กวีชอบน้องจริง ๆ ก็ดีสิ!”

กวี หนุ่มหล่อดีกรีนักศึกษาแพทย์ปี 6 เป็นหนึ่งในหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัยที่สาว ๆ ต่างหมายปอง แต่ที่ทำให้เขาถูกเข้าใจผิดอยู่เสมอก็คือ ความสนิทสนมกับ ศศิรา เพราะแท้จริงแล้วเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ

ทั้งคู่มาจากต่างจังหวัดเดียวกัน มักเดินทางเข้าเมืองมาด้วยกันเสมอ ทำให้หลายคนที่ไม่รู้จักเข้าใจผิดว่าทั้งสองเป็นคู่รัก…

พศวัต คิดในใจ… ถ้าศศิราเป็นแฟนพี่กวีจริง ๆ แล้วทำไมวันนี้เธอถึงเอาของมาให้เขา?

แต่ถึงจะใช่หรือไม่ใช่… มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเขาเลยนี่นา

ทว่าทำไม… ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลก ๆ ทุกครั้งที่นึกถึงเธอ โดยเฉพาะตอนที่ศศิราต่อว่าเขาวันนี้แทนที่จะรู้สึกโกรธ แต่เขากลับสนใจเธอเสียด้วยซ้ำ

อยากเจอหน้าเธออีก อยากเห็นเธอแสดงท่าทางไม่พอใจใส่เขา และ… นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาชอบเธอ หรือแค่อยากสั่งสอนเธอเท่านั้น ความรู้สึกในใจเขาสับสนไปหมด…

หลังวันวาเลนไทน์ เขาก็ไม่เห็นเธอที่คณะศวกรรมศาสตร์อีกเลย...

มีเพียงพศวัตที่พยายามไปคณะศิลปศาสตร์อยู่บ่อยครั้ง เขาหวังเพียงแค่จะได้เห็นหน้าศศิราอีกสักครั้ง

แล้วโชคก็เข้าข้างเขา

ศศิราเดินมายังโรงอาหารที่คณะกับปัทมา สายตาเธอสะดุดเข้ากับร่างของพศวัตที่นั่งอยู่ตรงนั้น ราวกับเขารอใครสักคน เธอชะงักไปชั่ววินาที ก่อนจะหันหลังกลับทันทีโดยไม่ลังเล

เธอเลี่ยงที่จะเจอเขา แต่ไม่ทันเสียแล้ว...

พศวัตก้าวเข้ามาขวางหน้าเธอ ทั้งสองสบตากัน สายตาของศศิราเย็นชา ทว่าพศวัตกลับมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน ราวกับว่าเรื่องราวที่ผ่านมาไม่เคยเกิดขึ้น

เขายกแขนขึ้นค้ำผนัง กักขังร่างบางไว้ในกรอบแขนของเขา ใกล้เสียจนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของเขา หัวใจของศศิราเต้นแรง แต่เธอกัดฟันข่มอารมณ์

“จะทำอะไร?” เธอถามเสียงเข้ม

“เปล่า... แค่อยากคุยด้วย”

“ถ้าจะมาหาเรื่อง บอกก่อนนะคะ ฉันไม่อยากมีปัญหา ต่างคนต่างอยู่เถอะ”

"นี่! ปล่อยเพื่อนฉันนะ!" ปัทมาเอื้อมมือจะดึงศศิราออกจากเขา แต่ดนัยกลับคว้าแขนเธอไว้ แล้วลากออกไปอีกทาง

“มานี่”

ปัทมาสะบัดแขนพยายามขัดขืน แต่ดนัยก็ดึงเธอไว้ แววตาของเขาสนใจในตัวเธออย่างชัดเจน ทว่าปัทมาไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครมาทำอะไรกับเธอง่ายๆ

พลั่ก!

เข่าของเธอกระแทกเข้าเป้าดนัยเต็มแรง

“โอ๊ย! ยัยบ้านี่!”

ดนัยร้องลั่น โค้งตัวกุมจุดที่ถูกโจมตี

ปัทมาหัวเราะเยาะ

“สมน้ำหน้า! อย่าคิดว่าเป็นรุ่นพี่แล้วจะแกล้งรุ่นน้องได้ง่ายๆ ฝันไปเถอะ!”

ด้านศศิรา... เธอเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอเช่นกัน

“ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

“ฉันไม่ได้จับเธอไว้นี่”

พศวัตยักไหล่ ราวกับทุกอย่างเป็นเรื่องล้อเล่น

แต่เธอไม่คิดเช่นนั้น ศศิราไม่รอช้า ทุบแขนเขาเต็มแรงจนพศวัตสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะฉวยจังหวะนั้นเบี่ยงตัวออกจากกรอบแขนของเขา

“จำไว้! อย่ามายุ่งกับฉันอีก! ฉันกับคุณไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกัน!”

พูดจบ เธอหันหลังแล้ววิ่งออกไปทันที

พศวัตมองตามร่างของเธอที่หายลับไป ดวงตาทอประกายวาววับ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มพอใจ

ต้องแบบนี้สิ... ผู้หญิงที่เขาต้องการ ยิ่งเธอไม่ชอบเขา ยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะ!