หลายเดือนต่อมา...
บรรยากาศวันรับปริญญาอบอวลไปด้วยความชื่นมื่นและเสียงแห่งความยินดี วันแห่งความสำเร็จการศึกษาของ พศวัต,ดนัย, กวี และรสริน
วันนี้ทุกคณะเต็มไปด้วยผู้คน นักศึกษารุ่นน้องต่างถือดอกไม้ ลูกโป่ง และของขวัญมาแสดงความยินดีกับเหล่าบัณฑิต
เสียงเพลงบรรเลงจากลำโพง เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังก้องไปทั่วบริเวณ บางมุมมีครอบครัวของบัณฑิตถ่ายรูปเก็บความทรงจำ
บางมุมมีกลุ่มเพื่อนช่วยกันจัดช่อดอกไม้และคล้องพวงมาลัยให้อย่างสนุกสนาน
ศศิราและปัทมาเดินเข้ามาสมทบ ร่วมแสดงความยินดีกับกวี ว่าที่คุณหมอคนใหม่ ขณะที่ชัญญา น้องสาวของพศวัตก็เข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
“ยินดีกับพี่กวีมากๆ เลยนะคะ ที่จะได้เป็นหมอสมใจสักที”
ชัญญากล่าวพร้อมรอยยิ้มจริงใจ
กวีหันมายิ้มอบอุ่นให้เธอ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ขอบคุณนะครับชัญญา สำหรับกำลังใจที่ดีของพี่”
ทุกคนต่างรับรู้ว่าชัญญาคบหากับกวี แต่ในมุมหนึ่ง รสรินที่ยืนยิ้มแสดงความยินดีอยู่กลับรู้สึกไม่ต่างจากการฝืนยิ้ม ภายในใจของเธอไม่ได้ต้องการแค่แสดงความยินดี แต่เธอต้องการเป็นคนที่กวีเลือก หากพลาดจากพศวัต
กวีก็ยังเป็น "ตัวสำรอง" ที่เธอหมายตาไว้
พศวัตเหลือบตามองไปยังศศิรา... เขาหวังให้เธอเข้ามาแสดงความยินดีกับเขา แต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของเธอเดินเข้ามาหา
เธอยืนอยู่ตรงนั้น แต่ทำเหมือนไม่มีเขาอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ
เขาชะงักไปครู่หนึ่ง รู้สึกเหมือนความภาคภูมิใจในวันนี้มีรอยด่างพร้อย ก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่างเพื่อเรียกความสนใจของเธอ
พศวัตคว้ามือรสรินแล้วพาไปถ่ายรูปด้วยกัน ตั้งใจให้ศศิราเห็น... เผื่อว่าเธอจะหึงหวงบ้าง
แต่เปล่าเลยศศิราเดินผ่านไปอย่างไร้ความรู้สึก ไม่แม้แต่ชายตามองเขาเลยด้วยซ้ำ
หัวใจพศวัตกระตุกวูบ เขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของเธอที่ห่างออกไปเรื่อย ๆ
“พี่วัต! ถ่ายรูปกันค่ะ!”
เสียงของ ชัญญา น้องสาวตัวแสบ ดึงเขากลับมาจากความคิด เธอลากแขนพี่ชายสุดที่รักมาถ่ายรูปอย่างร่าเริง กอดเขาแน่นแสดงความยินดีจากใจจริง
แม้ว่าภายนอกพศวัตจะดูสงบ แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองที่ยากจะอธิบาย เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย... ไม่ชอบที่ตัวเองต้องมาใส่ใจผู้หญิงคนนั้นขนาดนี้
หลังจากเรียนจบ พศวัตตัดสินใจไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศพร้อมกับดนัย เพื่อกลับมาสานต่องานบริษัทก่อสร้างอสังหาริมทรัพย์ที่พ่อของเขาสร้างไว้
ขณะที่กวีเป็นแพทย์ศัลยกรรมหัวใจ ได้เข้าทำงานในโรงพยาบาลชื่อดัง ส่วน รสริน ก็ได้งานเป็นเลขาฯ ในบริษัทชั้นนำ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน ชีวิตของทุกคนต่างก้าวเดินไปตามเส้นทางของตัวเอง
สนามบิน...
เช้าวันนี้สนามบินเต็มไปด้วยเสียงประกาศเที่ยวบินและผู้คนที่พลุกพล่าน แต่ในมุมหนึ่งของอาคารผู้โดยสาร ครอบครัวของพศวัตกำลังล่ำลากันด้วยความอบอุ่น
ชัญญา น้องสาวของเขา ยืนกอดแขนพี่ชายแน่น ดวงตาเป็นประกายปนเศร้าเล็กๆ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยห่างจากพี่ชายเลย แต่ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องอยู่ตัวคนเดียวไม่มีพี่ชายคอยตามใจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“พี่พศวัต... พี่ไปตั้งสามปี พี่ต้องมาเยี่ยมน้องบ่อยๆ นะคะ รู้ไหม”
พศวัตหัวเราะเบาๆ ยีผมน้องสาวอย่างเอ็นดู
“ได้สิ พี่จะกลับมาเยี่ยมพ่อแม่ แล้วก็น้องสาวที่น่ารักของพี่บ่อยๆ”
“จริงนะคะ?”
“จริงสิ” พศวัตยิ้มให้
“หรือถ้าเราปิดเทอมแล้วอยากเปลี่ยนบรรยากาศ ลองบินไปเที่ยวหาพี่ก็ได้นะ ออสเตรเลียไม่ไกล... แป๊บเดียวก็ถึง”
ชัญญาตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
“ได้ๆ ไว้น้องจะไปหานะคะ!”
“ฝากดูแลพ่อแม่แทนพี่ด้วยนะ แล้วที่สำคัญ... ดูแลตัวเองให้ดีด้วย เข้าใจไหม? ...อย่าดื้อ อย่าซน อย่าไปสร้างความเดือดร้อนที่ไหน สัญญาสิ”
“สัญญาค่ะ พี่ชายที่แสนดีของน้อง”
เสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าถึงเวลาต้องจากกันแล้ว พศวัตกอดพ่อแม่แน่น ก่อนจะหันมากอดน้องสาวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินเข้าไปขึ้นเครื่อง
ขณะที่เขาก้าวขึ้นเครื่อง หัวใจยังมีอะไรบางอย่างติดค้างอยู่ในใจ
ศศิรา...
ชื่อของเธอยังคงติดตรึงอยู่ในความคิดของเขาเสมอบางทีสักวันหนึ่ง เขาและเธออาจได้หวนกลับมาพบกันอีกครั้ง และหวังว่าเมื่อถึงวันนั้น ทั้งคู่จะเติบโตพอ พอที่จะเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ด้วยหัวใจที่ไม่ติดค้างอะไรอีกต่อไป
สามปีผ่านไป…
บรรยากาศวันรับปริญญาเต็มไปด้วยความยินดีและเสียงหัวเราะ สวนดอกไม้รอบมหาวิทยาลัยบานสะพรั่ง ท้องฟ้าแจ่มใส นักศึกษาสวมชุดครุยเดินขวักไขว่ถ่ายรูปกับครอบครัวและเพื่อนฝูง ทุกมุมมีเสียงแสดงความยินดีดังก้องไปทั่ว
ศศิราและปัทมาในชุดครุยสวยสง่า ยืนเคียงข้าง ชัญญา หนึ่งในเพื่อนสนิทของพวกเธอที่กำลังยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“พี่กวี... ชัญญาเรียนจบแล้วนะ แต่งงานเลยไหมคะ?” ศศิราแซวขึ้นมาทันที พลางหันไปมองกวีที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
กวีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนหัวเราะออกมา สายตาเขามองไปยังแฟนสาวทันที ชัญญาแก้มแดงระเรื่อ ก้มหน้าหลบสายตาด้วยความเขินอาย
“อะไรพี่กวี... มองขนาดนี้เลยเหรอ”
“พี่ยินดีกับสามสาวด้วยนะ”
กวีเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น “คราวนี้ได้ลองใช้ชีวิตการทำงานจริงๆ สักที”
ศศิรา,ปัทมา และชัญญาต่างยิ้มกว้าง พวกเธอเติบโตขึ้นจากนักศึกษากลายเป็นบัณฑิตเต็มตัว พร้อมจะก้าวไปสู่เส้นทางใหม่ในชีวิต
แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันสำคัญของชัญญา แต่พี่ชายของเธอ ไม่สามารถมาแสดงความยินดีได้เพราะติดสอบ ทว่าก่อนหน้านี้เขาสัญญากับเธอไว้ว่าทันทีที่สอบเสร็จ เขาจะโทรมาแสดงความยินดี
ไม่นานหลังจากพิธีรับปริญญาสิ้นสุด โทรศัพท์ของชัญญาก็ดังขึ้น
“ยินดีกับน้องรักของพี่ด้วยนะ ในที่สุดก็เรียนจบสักที!”
พศวัตพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ แม้ตัวจะอยู่ไกลถึงต่างประเทศ แต่หัวใจเขายังอยู่กับน้องสาวเสมอ
ชัญญาหัวเราะสดใส เธอรู้ดีว่าพี่ชายของเธอเป็นคนที่รักษาสัญญาเสมอ
“ขอบคุณค่ะพี่ชาย! ของขวัญของน้องล่ะ?”
“พี่ซื้อของขวัญไว้ให้แล้ว ไม่ต้องห่วง”
“อีกสามเดือน... พี่กลับมาแล้วใช่ไหม? พาพี่สะใภ้มาด้วยหรือเปล่า?”
ชัญญาถามด้วยน้ำเสียงแซวๆ พศวัตหัวเราะเบาๆ
“พี่ไม่มีแฟน มีแต่เพื่อน อย่ามั่ว”
“อะไรเนี่ย! ไปตั้งสามปี ไม่มีแฟนเลยเหรอคะ?”
“ไม่มีหรอก”
“สาวๆ ที่โน่นไม่มีถูกใจบ้างเลยเหรอ พามาให้หนูรู้จักได้นะ น้องชอบหมดแหละ”
“แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา”
พศวัตแกล้งดุ
“เอาเป็นว่าพี่ซื้อของขวัญไปฝาก เจอกันเดือนหน้านะ”
“จ้า! คิดถึงพี่ชายที่สุดเลย”
พศวัตมองน้องสาวผ่านหน้าจอโทรศัพท์ ดวงตาของเขาฉายแววภาคภูมิใจ ชัญญาเติบโตขึ้นมาก จากเด็กสาวตัวเล็กๆ ในวันนั้น กลายเป็นบัณฑิตที่พร้อมจะก้าวสู่โลกกว้างแล้ว
พศวัตติดตามน้องสาวตลอด ชัญญาอัพโซเชียลถึงเรื่องราวของเธอเสมอ วันนี้ก็เช่นกันภาพที่เธอสำเร็จการศึกษากับเพื่อนๆ ของเธอ
พศวัตมองดูภาพเหล่านั้น แต่ในภาพถ่ายของชัญญาที่เขาเห็นในโซเชียล มีใบหน้าหนึ่งที่สะดุดตาเขาเสมอ “ศศิรา”
สามปีที่ห่างหายไป เธอเปลี่ยนไปมาก เธอสวยและดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเดิม แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน เธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงที่เขาคิดถึงมาตลอด
บางที... การกลับบ้านในครั้งนี้ อาจนำพาให้เขาและเธอได้พบกันอีกครั้ง
3 เดือนต่อมา…
พศวัตเรียนจบด้านบริหารการจัดการระหว่างประเทศ พร้อมก้าวเข้าสู่โลกธุรกิจเต็มตัว เป้าหมายของเขาชัดเจน คือบริหารงานก่อสร้างของครอบครัว ธุรกิจที่เติบโตจนกลายเป็นหนึ่งในบริษัทชั้นนำของประเทศ และครั้งนี้...เขากลับมาในฐานะ รองประธาน
สนามบิน...
เสียงประกาศเที่ยวบิน แว่วก้องในบรรยากาศคึกคักของสนามบิน ผู้โดยสารเดินขวักไขว่ บ้างเร่งรีบ บ้างกอดลาครอบครัว
มีทั้งรอยยิ้ม มีทั้งน้ำตา สนามบินแห่งนี้มีหลายๆ ความรู้สึก
สายตาของครอบครัวพศวัตกลับจับจ้องไปที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงสมาร์ตที่กำลังเดินออกมาจากทางผู้โดยสารขาเข้า
“พี่พศวัต! คิดถึงจังเลย!”
เสียงใสของ ชัญญา ดังขึ้น ก่อนที่เธอจะพุ่งเข้ากอดพี่ชายแน่นจนเกือบทำให้เขาเซถอยหลัง รอยยิ้มสดใสของเธอทำให้เขาหัวเราะเบาๆ พลางลูบศีรษะน้องสาวอย่างเอ็นดู
“คิดถึงพี่จริงๆ หรือคิดถึงของฝากกันแน่ หืม?”
เขายิ้มมุมปาก จ้องเธออย่างรู้ทัน ชัญญาหัวเราะคิก ก่อนจะทำตาโตใสซื่อ
“ทั้งสองอย่างเลยค่ะ! แต่ของฝากสำคัญที่สุด!”
พศวัตส่ายหน้าอย่างขำๆ แต่ยังไม่ทันได้หยิบอะไรจากกระเป๋า น้ำเสียงอบอุ่นของผู้เป็นแม่ก็ดังขึ้น
“ลูกแม่… ในที่สุดก็กลับมาแล้ว”
หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามากุมมือเขาแน่น น้ำตาคลอด้วยความปลื้มใจ ส่วนผู้เป็นพ่อ แม้จะไม่พูดมาก แต่รอยยิ้มภูมิใจก็ฉายชัดอยู่บนใบหน้า
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ สบายดีไหมครับ”
พศวัตเอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนโผเข้ากอดพ่อแม่แน่น ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของทั้งสามคน
“สบายดีลูก แต่คิดถึงเรามากกว่า”
พ่อของเขาตบไหล่ลูกชายเบาๆ
“เหนื่อยไหม เดินทางตั้งไกล?”
"ไม่เหนื่อยเลยครับ คิดถึงบ้านมากกว่า"
ชัญญาพยักหน้าหงึกๆ เสริมขึ้นอย่างตื่นเต้น
“พี่พศวัตรีบกลับบ้านเถอะค่ะ คุณแม่สั่งแม่บ้านทำกับข้าวไว้เต็มโต๊ะเลย!”
พศวัตหัวเราะเสียงทุ้ม ก่อนจะหันไปกวาดตามองไปรอบๆ สนามบิน
“แล้วกระเป๋าล่ะ? เดี๋ยวพี่ไปหยิบก่อน”
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวน้องลากเอง! ของฝากของชัญญาอยู่ในนั้นใช่ไหมคะ!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกับความรู้สึกยินดีที่ลูกชายกลับมาพร้อมเรียนจบ และพร้อมจะมาช่วยบริหารธุรกิจของครอบครัว เพราะพ่อของเขาก็มีอายุพอสมควร ควรจะวางมือพักผ่อนเสียที
บรรยากาศอบอุ่นของครอบครัวในสนามบิน… ความสุขที่แผ่ซ่าน และการเริ่มต้นบทใหม่ของพศวัตกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
