พรึบ
“คุณจะไปไหน?…”ข้อมือของฉันถูกใครสักคนจับไว้พร้อมกับเอ่ยถามฉัน ฉันก็หันไปหาเสียงนั้นและพอเห็หน้าเขานำ้ตาที่ฉันพยายามกลั้นไว้มันก็พากันไหลรินออกมาอย่างหนัก จนเขาต้องคว้าร่างของฉันเข้าไปสวมกอด
พรึบ
“ฮืฮๆๆๆ”ฉันยืนเฉยๆให้ร่างสูงกอดโดยที่ไม่ได้ผลักไสร่างเขาออกมือหนาก็ลูบแผ่นหลังของฉันอย่างแผ่วเบาเพื่อปลอบโยนฉัน ฉันรู้ว่าวันนี้เป็นวันดี……แต่ใจจริงๆฉันก็รู้ว่าเราทุกคนก็อยากจะมีวันนี้กับคนที่เรารักและรักเรากันทั้งนั้นแหละ
“คุณ……อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายใจโลเลแบบผมเลยนะ”เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดทำให้ฉันผละกอดจากเขาและเงยหน้าขึ้นไปมองเขาพลางปาดนำ้ตาของตัวเองด้วยความงุนงง….ผู้ชายใจโลเลอย่างงั้นเหรอ
“ขอเวลาให้ผมได้รู้ใจตัวเองได้ไหม….คุณอย่าเพิ่งปฏิเสธผม”เขาเอ่ยบอกฉันพลางยื่นมือของเขามาเช็ดนำ้ตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน นัยตาคู่สวยของมิซาโนะกำลังจ้องมองฉันอยู่แววตาของเขากำลังบ่งบอกว่าเขาลังเล…ถ้าเขาไม่เลือกฉัน….ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกเขาสินะ
“หึ!ใครว่าฉันร้องไห้เพราะคุณ!”ฉันผลักมือเขาออกพลางเอ่ยบอกเขาและยิ้มหัวเราะเยาะเย้ยตัวเองเพราะรู้สึกสมเพชตัวเองน่ะ
“แล้ว?”
“อย่าสำคัญตัวเองผิดนักสิ..ฉัน
