พนิดาแต่งตัวเสร็จก็เดินตามลงไป พอถึงโต๊ะ ภาพที่เห็นก็คือชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองชามวางอยู่ฝั่งตรงข้ามกันส่งกลิ่นหอมฉุย และฝั่งตรงข้ามก็มีปริญนั่งรออยู่
"นั่งสิ"
"เมื่อกี้พี่ปริ้นบอกว่าจะทำอาหาร" พนิดายังคงทำหน้างงๆ ปริญบอกว่าจะลงมาทำอาหารแต่เท่าที่เห็นเธอยังไม่เห็นจานอาหารอะไรอื่นเลยนอกจากชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองชามที่วางอยู่
"ก็นี่ไง ของเธอรสหมูสับ ส่วนของฉันรสต้มยำ"
'ชอบจริงๆเลยนะ ต้มยำ ตกลงจะกินให้ได้เลยสินะ ขนาดวันก่อนไม่ให้กิน วันนี้ก็ยังจะกินอีก พอตั้งสตินึกได้พนิดาก็สลัดความคิดทิ้ง ดูท่าว่าเธอชักจะมีปัญหากับ ต้มยำ เสียแล้ว'
"แต่นี่มันบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนี่คะ แต่ที่พี่ปริ้นบอกจะทำคืออาหารต่างหาก"
"แล้วบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมันถือว่าเป็นอาหารหรือเปล่า"
"งั้นทีหลังก็พูดสิคะว่าจะไปต้มมาม่า"
"ตกลงจะกินมั้ย หรือว่าไปกินกับท่านนายอำเภอมาจนอิ่มแล้ว ฉันจะได้เอาไปเททิ้ง" มือใหญ่ทำท่าเอื้อมมาเพื่อจะหยิบชามบะหมี่ของพนิดาไปจนเธอต้องตีเข้าไปที่หลังมือนั้นหนึ่งที
"กินสิคะ แก่ขนาดนี้แล้วทำเป็นน้อยใจไปได้"
"เธอว่าใครแก่ อยากโดนอีกใช่มั้ยแบบเมื่อกี้"
"ไม่อยากค่ะ จริงๆแล้ววันนี้ตั้งแต่เช้าทั้งวัน
