รักใต้บัญชา

หลังจากที่คิดแล้วว่าไม่มีทางที่จะปฏิเสธผู้เป็นย่าหรือว่าคิดหาหนทางอื่นที่จะทำให้เขาได้ที่ดินตรงนั้นมาโดยไม่ต้องแต่งงานไม่ได้ ปริญจึงต้องแบกหน้าขมึงตึงไปเชียงใหม่ ไม่แน่ว่าถ้าเขาได้มาพูดคุยกับผู้เป็นย่าด้วยตัวเอง บางทีมันอาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือให้มันง่ายขึ้นมาได้บ้างขายาวๆก้าวขึ้นบันไดไม้สักขัดเงาไปทีละขั้น บ้านไม้สักทองขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเนินเขา ขึ้นไปด้านบนเป็นระเบียงรับแขกขนาดกว้างขวางซึ่งวิวทิวทัศน์ด้านหน้าคือไร่ส้มสายน้ำผึ้งที่ทอดตัวยาวออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา ปริญเคยอยู่อาศัยที่นี่ในตอนเด็กๆ แต่พอตั้งแต่มารดาขอเลิกรากับบิดาไปเพราะทนความเจ้าชู้ไม่ไหว เขาและพี่ชายจึงถูกมารดาพาไปอยู่บ้านที่กรุงเทพตั้งแต่นั้นมา ซึ่งในขณะนั้นปุณภพมีอายุเพียงแค่เก้าขวบและตัวเขาเองพึ่งจะเจ็ดขวบ และตั้งแต่นั้นเขาและพี่ชายก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสที่จะได้มาที่นี่อีกสักเท่าไหร่นัก ด้วยเหตุผลที่ว่ามารดาไม่อยากที่จะมาเจอหน้าอดีตสามีให้เจ็บช้ำน้ำใจ จะมีเพียงก็แต่ผู้เป็นย่าที่มักจะลงไปเยี่ยมหาเขาและพี่ชายอยู่เสมอ ด้วยความที่ว่ายังรักและเอ็นดูอดีตสะใภ้คนนี้และคิดถึงหลานๆ จนบางครั้งก็ลงไปอยู่ด้วยเป็นเดือนๆจึงทำให

เมื่อคำตอบถูกเฉลยแล้ว ปริญก็นั่งทานข้าวเงียบๆแม้ว่าอาหารจะอร่อยถูกปากทุกอย่างก็ตาม แต่ตอนนี้ในหัวเขากำลังคิดประมวลผลถึงเรื่องที่กำลังเป็นปัญหาอยู่ในชีวิตเขาขณะนี้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า ว่าที่เจ้าสาวของเขาที่ผู้เป็นย่าต้องการอยากจะให้เขาแต่งงานด้วย ถามว่าสวยมั้ย ใบหน้ารูปไข่ชวนมอง สองแก้มแดง ริมฝีปากอมชมพูระเรื่อ บวกกับดวงตากลมโต จมูกโด่งสวยได้รูปแถมยังมีลักยิ้มที่แก้มบุ๋มทั้งสองข้าง ถ้าให้พูดกันตามตรงก็คงจัดว่าเป็นผู้หญิงที่ถ้าผู้ชายเห็นก็คงอยากมองจนเหลียวหลังคนหนึ่งแต่!! การที่เราจะรู้สึกดีกับใครสักคนจนถึงขั้นอยากใช้ชีวิตด้วยหรือจนถึงขั้นคิดไปถึงเรื่องแต่งงานนั้นมันก็ต้องใช้เวลา ไม่ใช่เจอหน้ากันแล้วจะให้มาแต่งงานอยู่ด้วยกันเลยมันคงเป็นไปไม่ได้ ยิ่งตอนนี้เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว อยู่ดีๆผู้เป็นย่าจะมาบอกให้เขาไปแต่งงานกับผู้หญิงที่พึ่งเจอหน้ากัน มันจะเป็นไปได้อย่างไร"อิ่มแล้วหรอลูก ปริ้น" คุณย่าบัวหลันถามหลานชายดูเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มวางรวบช้อนและซ้อมเข้าด้วยกันแล้วยกแก้วน้ำดื่มตาม"ครับคุณย่า""แล้วตกลงเรื่องที่เราพึ่งคุยกัน ปริ้นตกลงว่ายังไง" แม้ว่าจะเป็นห่วงความรู้สึกของหลานชาย แต

ปริญจำใจต้องกลับมาด้วยอารมณ์ที่เศร้าสร้อย เพราะตอนนี้เขารู้ดีว่าญานิศากำลังโกรธ ขนาดเขาทั้งพยายามโทรหาหรือแม้กระทั่งส่งข้อความไปเธอก็ยังไม่มีการตอบกลับใดๆทั้งสิ้น พาลทำให้คิดไปถึงแม่เด็กตัวดีของผู้เป็นย่าที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเขาจนเขาและญานิศาต้องมามีปัญหากันแบบนี้"กลับมาจากเชียงใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" ปุณภพพึ่งกลับมาจากทำงาน พอเข้าบ้านมาก็เห็นว่าน้องชายนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาด้วยท่าทีราวกับว่ากำลังหมดอาลัยตายอยาก"ตั้งแต่เมื่อวานครับ" ปริญตอบพี่ชายไปโดยทั้งๆที่เปลือกตายังคงปิดอยู่"แล้วนี่ไปไหนมา เห็นป้าแจ่มบอกว่าแกก็พึ่งกลับเข้าบ้านมาเหมือนกัน""ไปหาญดามาครับ แต่ญดาโกรธผมเรื่องที่ผมจะต้องแต่งงาน""ตกลงแกจะแต่ง" ปุณภพเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงตั้งคำถาม"ผมมีทางเลือกอื่นด้วยหรอครับพี่ปุณ""แล้วไปคุยกับคุณย่ามาว่ายังไงบ้าง ตกลงรู้หรือยังว่าว่าที่เจ้าสาวของแกคือใคร""พี่รู้จักเด็กที่ชื่อพายหรือเปล่า""พาย นี่อย่าบอกนะว่าคุณย่าจะให้แกแต่งกับพาย""พี่รู้จักใช่มั้ย ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แล้วทำไมคุณย่าถึงได้อยากให้มาแต่งงานกับผมนัก""นี่แกจำพายไม่ได้จริงๆหรอ อ๋อไม่สิ วันนั้นแกไม่ได้ไปด้วย จร

พอถึงเวลาส่งตัวเข้าหอ คุณย่าบัวหลันก็จูงมือหลานชายและหลานสะใภ้เข้าไปในห้องของบ้านที่พึ่งสร้างใหม่เพื่อใช้เป็นเรือนหอ บนเตียงนอนของคู่บ่าวสาวถูกโรยด้วยดอกกุหลาบสีแดงเป็นรูปหัวใจ ขณะที่หน้าประตูมีทั้งพ่อและแม่สามีของพนิดายืนมองส่งยิ้มให้มาด้วยแววตาอบอุ่นก่อนจะเดินตามเข้ามานั่งลงคนละฝั่งซ้ายขวาของคุณย่าบัวหลัน"เอาล่ะ ถึงเวลาส่งตัวเข้าหอแล้ว ย่าก็ขอให้หลานทั้งสองจงครองรักกันอย่างมีความสุข ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก""ไม่เห็นจำเป็นต้องทำแบบนี้เลยครับคุณย่า รู้ๆกันอยู่ว่าการแต่งงานครั้งนี้มันคืออะไร แค่หนึ่งปีต่างคนก็ต้องต่างแยกย้ายกันอยู่ดีนั่นแหละครับ" ปริญพูดแทรกขึ้นมาทันทีหลังจากที่ผู้เป็นย่านั้นอวยพรเสร็จ สีหน้าและแววตาของเขาบ่งบอกแต่เพียงแค่ว่าเขาไม่มีความจำเป็นต้องแคร์หรือใส่ใจอะไร"เออ เอาเหอะน่า วันนี้ย่าขอทำตามพิธีไปก่อน เอาไว้ถึงวันนั้นถ้าปริ้นยังยืนยันที่จะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่มีพายก็ค่อยว่ากันอีกที""มีวันนั้นอยู่แล้วล่ะครับ แค่เวลาหนึ่งปีแป๊ปเดียวเอง ผมจะรอให้ถึงวันนั้น" ปริญพูดโดยไม่ได้หันไปมองทางฝั่งเจ้าสาว

พนิดาที่ยืนอยู่ในบ้านเห็นว่ารถยุโรปสีขาวจอดสนิทอยู่ที่ทางเข้าบ้านมาสักพักแล้ว แต่ก็ไม่สามารถมองผ่านทะลุเข้าไปภายในได้เนื่องจากว่ากระจกนั้นทึบสนิท เธอยืนคอยอยู่สักพักเพราะสงสัยว่าคือรถใครที่มาจอดอยู่หน้าบ้าน แล้วจึงเห็นว่าปริญเปิดประตูลงมาชายหนุ่ยยังคงอยู่ในชุดเดิมของเมื่อคืน จังหวะที่ประตูรถแง้มอยู่และปริญหันไปโบกมือลาฝ่ายนั้น พนิดาก็ได้เห็นชัดเจนว่าหญิงสาวที่อยู่ในรถคันนั้นคือนางเอกสาวชื่อดัง ญดา ญานิศานั่นเองพอเห็นดังนั้นพนิดาก็เริ่มเข้าใจว่าเหตุใดปริญจึงต่อต้านการแต่งงานในครั้งนี้นัก ถ้าเป็นเธอเอง มีแฟนสวยขนาดนี้ เธอก็ไม่มีกระจิตกระใจที่จะไปเหลียวมองใครคนอื่นหรอก ซึ่งดูไปแล้วเขาทั้งสองคนนั้นก็ช่างเหมาะสมกันดีปริญก็หล่อ ญานิศาก็สวย ทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้ามา ปริญก็เลือกที่จะเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านทันทีโดยไม่ได้คิดจะหันมามองยังพนิดาที่กำลังยืนจัดดอกไม้อยู่ที่โต๊ะข้างหน้าต่างเลย ขายาวๆรีบเดินขึ้นบันไดเพื่อที่จะขึ้นไปยังชั้นบนจนพนิดาต้องรีบเรียกเอาไว้"พี่ปริ้นคะ ย่าบัวเรียกให้ไปหาค่ะ" ปริญหยุดชะงักก่อนจะหันไปหาเจ้าของเสียงด้วยความโมโห"นี่อย่าบอกนะว่าเธอเอาเรื่องที่ฉันออกไปข้าง