พราวตะวันกำลังพูดคุยบรรยายเกี่ยวกับภาพวาดให้กับผู้ที่เข้ามาชมงานศิลป์ โดยไม่รู้ตัวว่ามีใครคนหนึ่งมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆเธอ เขาแอบมองความงามนั้นอยู่ห่างๆเพราะทั้งแกลลอรี่นี้ งานศิลปะเดียวที่เขาสนใจคือ เธอ
คิณภัทรยืนรอดูอยู่พักใหญ่เพราะพราวตะวันขยันเดินไปเทคแคร์ผู้ที่มาชมผลงาน เธอพูดเก่ง ดูมีพลังงานล้นเหลือ พลอยทำให้เขารู้สึกสดชื่นและไม่เบื่อเลยสักนิด จนกระทั่งเธอว่างแล้วและกำลังหันไปดูรอบๆก็สบสายตากันพอดี
“พี่คิณ…”
เธอพูดชื่อเขากับตัวเองเบาๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ ทั้งที่พึ่งไปทานข้าวด้วยกันมา เธอยืนนิ่งอยู่แบบนั้นโดยที่เขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา
“ตกใจเหรอ? ผมคิดไปคิดมาอยากซื้อภาพเพิ่มสักหน่อยน่ะ”
“อ้อ..ค่ะ พี่คิณชอบแนวไหนคะ? เอ่อ..ลองไปดูทางนู้นดีไหมคะ? ราคาไม่สูงมาก เป็นของศิลปินหน้าใหม่แนวร่วมสมัย”
“เหนื่อยมั้ย? คุณดูปวดขานะ”
“ไม่ค่ะ พราวโอเค สบายมาก”
เขาจับแขนเธอดึงเบาๆให้เดินตามมา แต่พราวตะวันขัดขืนนิดหน่อย
“พี่คิณคะ พราวอยู่ในเวลางานค่ะ”
“ผมเป็นลูกค้านะ คิดว่าผู้จัดการถ้าเห็นคุณอยู่กับผมคงไม่ว่าอะไรหรอก ผมยินดีซื้อภาพพวกนั้นเท่าไหร่ก็ได้ขอแค่ได้อยู่กับคุณนิดหน่อย มาเถอะ“
เขาเปลี่ยนไปจับข้อมือเธอที่เล็กดูน่าทะนุถนอม ดึงไปจนถึงมุมหนึ่งที่อับสายตาคนและมีที่พอจะนั่งได้
“อ่ะ นั่งลงก่อน ฝึกงานเสร็จคุณคงเป็นเส้นเลือดขอดพอดี”
พราวตะวันทำตัวไม่ถูกและมุมนี้ก็เงียบไม่มีใครเดินผ่านมา คิณภัทรย่อตัวนั่งลงและจับขาเธอบีบให้เบาๆ
“พี่คิณ! ทำอะไรคะ? อย่าค่ะพี่ คนมาเห็นมันจะดูไม่เหมาะสม พี่เป็นลูกค้านะคะ”
แต่เขาไม่ฟัง ยังคงบีบเบาๆให้อยู่พักนึง
“พราวโอเคแล้วค่ะ ไม่เมื่อยแล้ว พอเถอะค่ะ”
เธอระแวงจนต้องหันซ้ายหันขวาอยู่ตลอด เขาลุกขึ้นมานั่งข้างเธอ ส่งยิ้มที่แสนเสน่ห์นั้นให้
“คุณดูมีความสุขเวลาทำงานที่นี่ แต่เป็นผมเองที่ทนไม่ได้เวลาเห็นคุณยืนตลอดแบบนั้น”
“ที่นี่ไม่ได้บังคับค่ะ พราวอยากคุยกับลูกค้าเอง”
ในใจของพราวตะวันเริ่มคิดว่าเขาจะทนไม่ได้ทำไม ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
“พี่คิณคะ พราวคบกับน้องชายพี่ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ พราวไม่อยากมีปัญหากับเจต”
“ผมทำอะไร? แค่จะมาซื้อภาพเพิ่มแล้วเห็นคุณปวดขาก็แค่นั้นเอง คุณคือแฟนน้องผม ก็เท่ากับว่าไม่ใช่คนอื่น”
ตรรกะอะไรของเขากันเนี่ย คิดได้ยังไง….
”ทำไมพี่คิณต้องให้เงินพราวเยอะขนาดนั้นคะ? ต้องการอะไรจากพราวหรือเปล่า? แล้วกดติดตามไอจีอีก อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะคะ พราวคิดดีไม่ได้เลย ขอโทษที่พูดตรงๆค่ะ”
คิณภัทรชอบใจที่เธอถามเขาตรงๆแบบไม่อ้อมค้อม แสดงถึงความเป็นคนชัดเจน ไม่ชอบเล่นเกมกับความรู้สึกของคนอื่น เธอแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอมาจริงๆ
“Love at first sight มั้ง”
คำตอบนี้ทำให้พราวตะวันไม่มองเขาและถอนหายใจเฮือก เธอเงียบเพราะกำลังเรียบเรียงคำพูดอยู่
“คืนนั้นที่เขาไม่ไปกินข้าวกับที่บ้าน ผมได้ยินเสียงคุณ..เซ็กซี่มากเลย”
คราวนี้เธอหันขวับมามองเขาด้วยหน้าตาที่ตื่นตระหนก
“หมายความว่ายังไง?”
“ผมโทรหาเจตตอนกำลังมีอะไรกับคุณมั้ง แล้วเขาไม่ได้กดวางสาย ผมเลยได้ยินทุกอย่าง..จนจบ”
พราวตะวันลุกขึ้นยืน หน้าแดงก่ำด้วยความไม่พอใจอย่างแรง วันนี้เธอต้องเอาเรื่องแฟนหนุ่มให้ได้
“พราวจะต้องคุยกับเจตเรื่องนี้ มันน่าอายจริงๆ แล้วทำไม..พี่คิณก็ต้องอยากฟัง..มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพราวนะ หรือพี่คิณกับเจตรู้กันเลยทำแบบนี้?”
“อย่าเข้าใจผิด ไม่ต้องไปว่าเจตหรอก อยากให้เขารู้ว่าผมมาหาคุณเหรอ?”
“อย่าปั่นหัวพราวแบบนี้เลยค่ะ พราวเข้าใจว่าพี่น้องบางบ้านชอบแข่งขันกัน เอาชนะกัน ไม่งั้นพราวคงต้องเลิกกับเจต”
ท่าทางเธอดูจริงจังจนคิณภัทรต้องรีบอธิบายก่อน
“ผมไม่ได้จะปั่นหรืออยากแกล้งอะไรคุณ ขอโทษที่ปากเร็วไปหน่อย ผมขอแค่ได้คุยกับคุณบ้างก็พอ ทักทายอะไรแบบนี้ แล้วผมจะค่อยๆเฟดตัวเองไปเอง”
“พี่คิณไม่มีใครให้คุยแล้วเหรอคะ? ถ้าเจตรู้จะคิดยังไง? แบบนี้มันไม่ถูกต้อง”
“แค่คุยก็ไม่ได้เหรอ? บางครั้งผมก็แค่อยากมีคนที่แบ่งปันพลังบวกให้บ้าง แค่ข้อความสั้นๆของใครบางคน อาจเปลี่ยนวันทั้งวันของผมให้สดใสขึ้นก็ได้”
เธอทำท่าว่ายอมแพ้กับลูกตื๊อของเขา
“พราวขอไปทำงานต่อก่อนค่ะ”
“โอเค งั้นช่วยแนะนำภาพสักสองสามภาพให้หน่อยนะ”
เธอแยกแยะความรู้สึกส่วนตัวกับเรื่องงานได้ดีพอสมควรในความคิดของคิณภัทร เธอกลับมาเป็นคนที่มีแพชชั่นในการทำงานทันที เสมือนว่าไม่ได้ปะทะอารมณ์กับเขามาก่อน
เขาเลือกได้สองภาพและกลับไปทำงานต่อ โดยไม่เซ้าซี้เธออีก
เช่นเคยผู้จัดการได้แจ้งกับพราวตะวันว่า เขาโดเนทให้เธออีกห้าพันบาทสำหรับการพรีเซนต์ภาพที่เขาถูกใจ
“เขาชอบพราวแน่นอน ดูสายตาก็รู้ พี่นี่เขินแทนเลย แต่ตอนเที่ยงเหมือนเห็นมากับแฟนพราวนี่นา แล้วหน้าคล้ายกันมาก เป็นพี่น้องกันใช่มั้ย?”
“ค่ะ พี่น้องกัน…แต่ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่เขาสงสารเห็นหนูไม่ค่อยมีเงินละมั้ง”
ผู้จัดการมองเธอแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“ผู้ชายบางคนก็ชอบความท้าทาย ตราบใดที่อีกฝ่ายนิ้วนางซ้ายยังว่างอยู่”
“พราวว่ามันคือธรรมชาติของผู้ชายเจ้าชู้มากกว่าค่ะ”
คิณภัทรกลับมาถึงบริษัท เขาให้พนักงานนำรูปหนึ่งไปติดไว้ในห้องทำงาน อีกรูปเอาไว้ที่ห้องประชุม ระหว่างนั้นเขาเดินผ่านห้องทำงานกระจกใสของผู้จัดการกองทุนที่กำลังพูดคุยกับน้องชายของเขาอยู่ จึงเข้าไปแวะถามไถ่นิดหน่อย
“เป็นยังไงบ้าง?”
“สวัสดีค่ะ คุณคิณภัทร น้องชายคุณหัวไวอยู่ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร”
“เดี๋ยวสี่โมงเลิกงานเลยก็ได้เจต เหนื่อยทั้งวันแล้วสิ”
เจตนิพัทธ์ทำมือว่าโอเค พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ
ที่ฉันให้เลิกงานไวเพราะนายจะได้ไปง้อเธอหรอกนะ….
