9.ลากไปกินตับ ก่อนปรับความเข้าใจ

เจตนิพัทธ์ออกจากบริษัทฝ่ารถติดไปที่แกลลอรี่เกือบไม่ทัน เพราะพราวตะวันกำลังจะออกไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านพอดี

“ทำไมเจตเลิกงานไว? แล้วจะมาก็ไม่โทรบอก จริงๆไม่ต้องมารับก็ได้”

“โกรธหรือเปล่า?”

“คนที่เจตต้องขอโทษคือพี่คิณ พราวจะโกรธทำไมล่ะ ก็แค่เตือนเฉยๆ”

เขารู้สึกได้ว่าแฟนสาวมีน้ำเสียงที่แข็ง พูดจาห้วนๆ สีหน้าตึงใส่ ส่วนพราวตะวันที่เก็บความไม่พอใจเรื่องที่เจตนิพัทธ์รับสายพี่ชายแล้วปล่อยให้ได้ยินว่าทั้งสองมีอะไรกันนั้น มันทำให้เธออึดอัดใจแต่ก็ไม่อยากพูด

“เจตรู้สึกได้ว่าพราวไม่พอใจ แบบมากๆด้วย คบกันมาสองปี รู้สิ”

“มารับกลับบ้านใช่มั้ย? งั้นก็ไปส่งพราว ขอไม่คุยอะไรตอนนี้นะเหนื่อยทั้งวันแล้ว”

“โอเค”

เขาตอบรับง่ายๆ แล้วคว้ากระเป๋าของเธอมาถือไว้เอง เดินนำไปที่รถและเปิดประตูให้ ระหว่างทางที่ขับรถเจตนิพัทธ์พยายามจับมือเธอแต่ก็โดนดึงมือกลับ

“เดี๋ยวเจตโทรหาพี่คิณตอนนี้เลย พูดขอโทษต่อหน้าพราวก็ได้”

“พราวไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องนี้นะ เรื่องขอโทษไม่ขอโทษมันเป็นสิ่งที่เจตคิดเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาบอก”

“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ? เรามีอะไรก็เปิดอกคุยกันตลอดนะพราว เจตไม่อยากให้เป็นแบบนี้อ่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอก”

พราวตะวันตอบแค่นั้นแล้วหันไปมองนอกหน้าต่างรถแทน มันทำให้เจตนิพัทธ์เปิดพิกัดหาโรงแรมที่ราคาไม่แพงมากนักใกล้บ้านของเธอ

“เจตไปไหนเนี่ย เลยทางเลี้ยวจะไปที่บ้านพราวนะ ลืมทางรึไง”

“อยู่ด้วยกันสักแป๊บนึง..ได้มั้ย?”

“อะไร? จะไปไหน? แม่รอพราวกินข้าวนะ“

เธอขมวดคิ้วถามแต่เขาไม่ตอบอะไร หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปที่โรงแรมสามดาวบนซอยพระยาศรีไม่ไกลจากบ้านเธอนัก

”ไม่นานหรอก นี่ก็ใกล้บ้าน เสร็จธุระแล้วก็กลับเลย”

เขาลงมาเปิดประตูแล้วจับข้อมือเธอแน่น ก่อนจะไปเช็กอินที่ตึกสามชั้น ซึ่งมันดูเหมือนไม่น่าจะเป็นโรงแรมอีกต่างหาก พราวตะวันโดนดึงให้เดินตามมาโดยที่เธอกวาดตามองไปรอบๆอย่างสนใจ

“นี่ค่ะกุญแจ เชิญที่ชั้นสามค่ะ มีสัมภาระไหมคะ?”

“ไม่มีครับ”

ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดไปจนถึงชั้นสาม มันเหมือนบ้านที่เอามาเปิดเป็นห้องเช่า อารมณ์คล้ายกับใน Airbnb มากกว่า

“พราวเหนื่อย..ทำไมต้องมาทำอะไรตอนนี้ด้วย ปวดขาไปหมดแล้ว”

“ก็นี่ไง จะนวดให้..นะ”

เจตนิพัทธ์อุ้มเธอให้ไปนั่งเอนหลังบนเตียง ถอดรองเท้าให้พลางนั่งบีบเท้าของเธออย่างเบามือ

“เท้าเล็กเหมือนเด็กเลย น่ารักจัง”

“เจต เวลาที่เรามีอะไรกัน เคยคิดอยากให้คนอื่นรู้เห็นด้วยมั้ย?”

“ไม่นิ พราวอยากเหรอ? ถ้าแบบสวิงกิ้งหรือให้อีกคนมานั่งดูอะไรแบบนี้ ไม่เอานะ”

เธอลุกจากเอนหลังมาจ้องเขา ตากลมโตนั้นเวลาที่โมโหดูเร้าใจเป็นพิเศษ

“พราวไม่อยากและไม่ชอบที่เรื่องส่วนตัวของเราต้องแชร์ให้คนอื่นได้ยินได้ฟังด้วย”

เขาหยุดนวดเท้า มองตาเธอและใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว

เธอรู้ว่าพี่คิณได้ยินว่าเรามีอะไรกันที่ห้องรับแขกที่บ้านได้ยังไง..

“พราวพูดมาตรงๆเลย เจตจะได้อธิบาย”

“ไปถามพี่ชายของเจตดูแล้วกัน”

“พี่คิณบอกพราวว่าไง? บอกตอนไหน? ทำไมติดต่อกันได้”

“ก็บอกว่าไปถามเขาดูสิ มาถามพราวทำไมล่ะ”

พราวตะวันทำท่าจะลงจากเตียง เธออยากกลับบ้านและไม่อยากมีอะไรกับแฟนหนุ่มที่กำลังหน้ามืดเพราะความหึง แต่เขาจับแขนเอาไว้และดันตัวเธอกดลงไปบนที่นอน

“ติดต่อกันได้ยังไง? มีเบอร์กันใช่มั้ย?”

“ที่แกลลอรี่มีเบอร์พี่คิณเพราะต้องส่งใบเสร็จไปที่บริษัทไง พราวก็แค่โทรไปขอบคุณ”

น้ำหนักตัวของเจตนิพัทธ์ทับลงบนร่างบอบบางของเธอจนหายใจไม่ค่อยออก เขาจูบเธอแนบแน่น ลิ้นที่ล้วงลึกไปในปากเล็กของเธอเพื่อค้นหาสัมผัสกับลิ้นที่อ่อนนุ่มของพราวตะวัน มือตะปบบีบเคล้นหน้าอกที่อวบอัด พราวตะวันได้แต่คิดว่าถ้าไม่ยอมให้ตอนนี้ แฟนหนุ่มก็จะน้อยใจอีกอยู่ดี

“อย่าคุยกับเขาลับหลังเจตอีกแล้วกัน”

“ไม่เชื่อใจกันงั้นเหรอ?”

เขาไม่ตอบแต่ซุกหน้าลงที่อกเสื้อของเธอ สูดดมกลิ่นกายสาวที่ทำให้เขาเคลิ้มเหมือนตกในอยู่ภวังค์

“เจตเป็นคนเดียวที่จะได้เอา คนอื่นอย่าหวังเลย”

เขาปลดกระดุมเสื้อออก ล้วงไปใต้แผ่นหลังเพื่อปลดบราหน้าอกขาวที่ยอดปทุมถันสีอ่อนใสเชิญชวนให้ลิ้มลองได้ไม่เคยเบื่อ ส่วนนิ้วเรียวยาวของเขาล้วงไปลูบไล้ร่องหลืบภายใต้กางเกงชั้นในตัวน้อย ที่มีเพียงดงดอกหญ้าบางๆพอให้เร้าใจ

“อื้ออ..ทำไม..เจตต้องให้พี่คิณได้ยินตอนเรามีอะไรกัน..ด้วย อ๊าา..”

“เจตไม่ได้ตั้งใจจะให้พี่คิณฟัง..จริงๆ”

ทีนี้เจตนิพัทธ์ไปนั่งกลางหว่างขาของพราวตะวัน สองมือล้วงเข้าไปดึงกางเกงชั้นในนั้นออก จับสองขาเธอให้ชันไว้จนเห็นน้องสาวแสนสวยของเธอที่รอให้เขาเชยชม โดยไม่รีรออะไรอีก เขาก้มลงไปใช้ปากและลิ้นที่เขี่ยไล้วนไปทั่วกลีบอวบเคลือบน้ำหวานนั้น จนพราวตะวันได้แต่บิดตัวไปมา เธอกัดหลังมือตัวเองเพื่อไม่ให้ร้องเสียงดังเพราะระแวงสถานที่นี้ว่าจะมีคนได้ยิน

เขาทั้งจูบและโลมเลียน้องสาวของเธอจนร่างกายเธอบอกว่าพร้อมกับการร่วมรักแล้ว ก็จัดการสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปทันที เขาทิ้งน้ำหนักตัวกระแทกลงไปจนหน้าท้องของเขาและเธอแนบสนิทกัน

“ที่รักเหนื่อยก็นอนเฉยๆ เจตทำให้ทุกอย่างเอง”

“ไม่ได้ตั้งใจแล้วทำไมพี่คิ….อื้ออ”

เจตนิพัทธ์จูบปากเธออย่างเร่าร้อน นาทีนี้เขาไม่อยากได้ยินชื่อผู้ชายคนไหนทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่พี่ชายตัวเอง

เสียงฉ่ำแฉะนั้นดังไปทั้งห้อง สองแขนที่แข็งแรงสอดไปใต้แผ่นหลังของพราวตะวันนั้นกอดรัดเธอแน่นจนร่างกายของทั้งสองแทบหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน เอวที่แข็งแกร่งกระชับเข้ากับสะโพกของหญิงสาวที่ร้องครวญครางในลำคอไม่หยุด

“เจต..มีพราวแค่คนเดียวนะ อาา..สัญญาสิ..ว่าพราวจะไม่มองคนอื่น”

“อื้อออ…”

พราวตะวันเริ่มแอ่นตัว อ้าปากหอบหายใจ สองขาที่รัดเอวและสองแขนที่กอดคอแฟนหนุ่มแน่น ตัวเธอเกร็งไปหมด เป็นสัญญาณให้เจตนิพัทธ์ที่รอเธอมาสักพักได้สับเอวเร็วขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ ความรักและความรู้สึกทางกายที่อุ่นจนร้อนนั้นล้นปรี่เป็นทางออกจากกายเธอไหลลงบนที่นอนจนเปรอะเปื้อนไปหมด