เวลาผ่านไปอีกนานจนแทบจะลืมเรื่องที่ทะเลาะกันไปแล้ว กลางดึกสงัดคืนหนึ่ง ขณะที่เฌอรีนกำลังเตรียมตัวที่จะเข้านอน ประตูห้องนอนก็มีเสียงที่ถูกไขด้วยกุญแจจากทางด้านนอก ก่อนที่ประตูนั้นจะถูกเปิดเข้ามา
“???”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้ล็อค สักวันฉันจะพังมันเข้ามา” มาเฟียหนุ่มดูหงุดหงิดหัวเสียเอามากๆ ขณะที่เดินเข้ามาในห้อง
“ไหนบอกคืนนี้ไม่กลับ?” เธอพูดเสียงเรียบ มองเขาด้วยอารมณ์นิ่งๆ เพราะก่อนหน้านี้เขาบอกไว้ว่าจะไม่ได้กลับ
“......”
“บอกไม่กลับ ฉันเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ก็ต้องล็อคห้องสิ ขืนมีคนเข้ามาจะทำไง”
“อืม...”
ฟุ่บ....
เขาทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ทำเป็นเฉยเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ส่วนเฌอรีนเองก็ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะเขาเป็นคนบอกเองว่าไม่กลับ
“ขี้เกียจอยู่ มีแต่เรื่องวุ่นวาย”
“เรื่องพ่อแม่ฉัน ไปถึงไหนแล้ว”
“ยังไม่ลืมอีกหรือไง”
“พ่อแม่ฉันทั้งคนนะ ให้ลืมได้ไง”
“กำลังจัดการอยู่”
“คนคนเดียว มันจัดการยากขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ก็ถ้าคนนั้นที่เธอว่ามันอยู่ที่โล่ง ไม่เอาแต่มุดหัวอยู่ในมุมมืดคอยลอบกัดคนอื่นเหมือนหมา ฉันก็คงจัดการได้ไปนานแล้ว”
“คนใกล้ตัวเหรอ?”
“ไม่รู้ จับมือใครดมไม่ได้”
“......”
“ยิ่งอย
