“แม่กานมันอกหัก...”
ลูกสาวสองคนทั้งพรรณทิพาและภัสสร เงยหน้าขึ้นพร้อมๆ กันทีเดียว ภัสสรนั้นถึงกับหัวเราะออกมาก่อนจะทำเสียงเหมือนสมเพชเวทนาเต็มที่
“ภัสบอกแล้วเชียวว่าจะไปกันไม่รอด คนของเราออกจืดชืด ผู้ชายที่ไหนเขาจะทนได้...พี่พรรณบอกภัสว่าเมื่อคืนกานหายไปทั้งคืน กลับมาตอนเช้า ชำระความกันหรือยังล่ะคะ”
นางส่ายหน้า
“ไปดูน้องแกก่อนเถิด นอนตาลอย ซมอยู่แต่บนเตียง ถามอะไรก็ไม่ยอมบอก แม้กระทั่งกับแม่บุตเพื่อนกันแท้ๆ แม่ลองสอบถามดูแล้ว แม่บุตก็อ้อมแอ้มชอบกลอยู่เอาไว้ให้อาการดีๆ กว่านี้อีกหน่อย”
“ถามดีๆ เถอะนะคะ”
พรรณทิพาแค่นเสียงออกมา หล่อนไม่ชอบหน้ากานพลูมาแต่ไหนแต่ไร เพราะจะข่มกานพลูได้ต่ำต้อยกว่าก็ไม่ตลอดรอดฝั่ง สิ่งที่กานพลูเหนือกว่าพรรณทิพาก็คือการเรียน เหมือนสติปัญญาทางการเรียนรู้จะชดเชยให้กับความบกพร่องด้านอื่นๆ เมื่อกานพลูล้มลง พรรณทิพาจึงไม่ได้หยุดคิดที่จะเห็นใจญาติผู้น้องเอาเสียเลย
“ว่าแต่ก่อนที่ภาดาเขาจะตีจากไปนี่น่ะ เขาได้ไข่แดงแม่กานไปกินอร่อยปากเขาแล้วหรือยัง”
คุณนายจันทร์เพ็ญนิ่งอึ้ง ยังไม่ทันจะตอบ ลูกชายคนเล็กก็เดินตัวปลิวเข้ามาเสียก่อน หนุ่มน้อยมองดูทุกคนก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ผมได้
