ห้าปีต่อมา
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมายังเรือนพักกลางสวนสมุนไพร กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้และดินชื้นหลังฝนเมื่อคืนทำให้บรรยากาศสดชื่น เงาร่างของสตรีนางหนึ่งเคลื่อนไหวอย่างสง่างามภายใต้ร่มไม้ อาภรณ์เรียบง่ายสีฟ้าอ่อนโบกสะบัดเบาๆ ตามสายลม
ผมยาวดำขลับถูกรวบไว้หลวมๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามหมดจดราวกับภาพวาด ริมฝีปากแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตมีประกายอ่อนโยน หากแต่ลึกลงไปกลับซ่อนความเฉียบคมและความเข้มแข็งไว้
ไป๋ลี่เยว่ สตรีที่เคยถูกทอดทิ้งในตำหนักเย็น สตรีที่เคยถูกมองว่าเป็นเพียงพระชายาผู้ไร้ค่าและอัปลักษณ์
แต่ในวันนี้ ไม่ใช่สตรีที่อ่อนแอและถูกทอดทิ้งอีกต่อไป นางคือหญิงงามที่ไม่อาจมีผู้ใดมองข้ามได้อีกต่อไป ทุกวันนี้ นางมีชีวิตใหม่ที่สงบสุข กับลูกชายตัวน้อยผู้เป็นดั่งดวงใจ
แม้ตำหนักเย็นที่เคยเป็นเพียงสถานที่รกร้าง ตอนนี้ได้รับการบูรณะใหม่จนกลายเป็นตำหนักที่กว้างขวางโอ่อ่า เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา สวนผักและสมุนไพรที่ไป๋ลี่เยว่ปลูกเติบโตงอกงาม นางก็ยังใช้ชีวิตเช่นเดิม มีรายได้จากการขายสมุนไพรและยาที่ทำขึ้นเอง ผ่านร้านยาที่ไว้ใจได้ในเมือง
“ท่านแม่ ท่านแม่ดูสิ ข้าปลูกต้นชุนเถิงได้แล้วนะ”
เสียงใสของเด็กชาย
