“คุณแม่ดูสิคะ พี่ปาล์มต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่ไปรักไปชอบยัยเด็กใจแตกนี่น่ะ ปริมรับไม่ได้จริงๆนะคะคุณแม่ถ้าจะให้ปริมมีพี่สะใภ้อย่างยัยเด็กนี่น่ะ” ปาลินพูดออกไปแล้วทำหน้าขัดใจออกมา
“ยัยปริม เรานี่ยังไงหึ ไม่ได้ยินที่พี่เราพูดหรือไง ถ้าเรารับไม่ได้ก็สงบปากสงบคำเอาไว้ แล้วก็อย่าไปยุ่งกับหนูมุกเขา แม่ไม่อยากจะมีปัญหากับพี่ชายเรา เข้าใจไหม” อ่อนนุชพูดบอกไปเพราะเธอไม่อยากจะขัดใจลูกชาย เพราะลองตามไปง้อกันข้ามประเทศแบบนี้ ลูกชายของเธอก็คงจะมีใจให้มุกดาจริงๆนั่นแหละ คงไม่ใช่แค่รับผิดชอบที่มุกดาท้องอย่างที่เธอเข้าใจก่อนหน้านี้แล้ว เธอก็คงต้องยอมไม่ลูกชายเธอได้หอบกระเป๋าออกไปอยู่ข้างนอกแน่
“ทำไมคุณแม่ต้องยอมพี่ปาล์มด้วยคะ…คุณแม่ก็ไม่ได้ชอบยัยเด็กนั่นสักหน่อยนิคะ ถ้าคุณแม่ขัดพี่ปาล์มเขา เขาก็ไม่กล้าเอาเด็กนั่นกลับมาอีกหรอกค่ะ” ปาลินพูดไปอย่างอดไม่ได้
“แล้วเราจะให้พี่เราขนข้าวขนของไปอยู่กับมุกดาข้างนอกหรือไงหึ แบบนั้นแม่ก็ไม่ไหวนะ สู้แม่สอนมารยาให้มุกดาเข้าสังคมยังจะดีซะกว่า…” อ่อนนุชพูดไปเพราะเธออยากจะให้ลูกชายอยู่ที่นี่ด้วยกัน
“เฮ้อ…คุณแม่ก็เป็นซะแบบนี้ พี่ปาล์มเขาถึงไม่โตสักที เอาใจกันเข้าไปเถอะค่ะ
