สายลมของปลายฤดูหนาวพัดเอาใบไม้แห้งปลิวว่อนหน้าสำนักงานของบริษัทเหมืองแดง ในห้องประชุมชั้นสอง ลุงเหมืองนั่งอยู่หน้ากระจกเต็มบาน สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงสแล็กสีเข้ม และเนกไทเส้นบางที่แพรเป็นคนช่วยเลือกให้
“ลุงไม่ตื่นเต้นเหรอคะ” แพรเอ่ยถามพร้อมกับบรรจงจัดปกเสื้อให้เขาอย่างเบามือ
“จะว่าไม่ตื่นเต้นก็คงไม่เชิง แต่ลุงว่าลุงพร้อมแล้วล่ะ” น้ำเสียงของลุงเหมืองมั่นคงมากกว่าครั้งไหน ๆ ที่ผ่านมา
สองสัปดาห์ก่อน เขาได้รับจดหมายเชิญอย่างเป็นทางการให้มาเป็นหนึ่งในวิทยากรผู้บรรยายหลักในงานประชุมวิชาการด้านเกษตรกรรมระดับนานาชาติ ณ เมืองเมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลียเป็นครั้งที่สอง
แต่ครั้งนี้ต่างออกไป มันไม่ใช่แค่คำเชิญที่เชิญให้ไปแบ่งปันเรื่องราวของคนธรรมดาอีกแล้ว แต่มันเป็นคำเชิญจากนานาประเทศให้เขาไปจุดประกายให้ผู้คนผ่านประสบการณ์ที่แท้จริงในนามของ ตัวแทนของการเปลี่ยนแปลง
สนามบินนานาชาติคึกคักตั้งแต่เช้า เสียงประกาศตามสายพานสัมภาระ และกลิ่นกาแฟร้อนจาง ๆ ทำให้ลุงเหมืองรู้สึกว่าทุกอย่างช่างแตกต่างจากโลกใบเล็ก ๆ ของเขาในบ้านดอนแดงพัฒนาเหลือเกิน
“ลุง เราจะขึ้นเครื่องอีกหนึ่งชั่วโมงนะคะ กินอะไรก่อนไหม” แพ
