กันที่หลั่งไหลรุนแรงอยู่เงียบๆ จากดวงตาที่แลสบกันไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า
ตอนนี้ท่าทางของแดเนียลและนวลพรรณเหมือนคนที่เก็บซ่อนความในใจที่มีต่อกันเอาไว้นาน เป็น ‘ความในใจ’ ที่ไม่มีใครกล้าหาญพอที่จะเอ่ยออกมาก่อนกระทั่งตอนนี้
“แม่ก็ชอบแดนน์จ้ะ... ชอบตั้งแต่แรกเห็น”
ใบหน้างดงามเชิดขึ้นสูดหายใจแรง คล้ายรวบรวมความกล้าเพื่อที่จะผลักประโยคนี้ให้หลุดออกมาจากริมฝีปาก หลังจากมันอัดแน่นหนักอึ้งอยู่ในอกมานานนับปีที่เข้ามาอยู่ร่วมบ้านเดียวกันกับลูกเขยคนนี้
“พูดจริงใช่ไหม?”
แดเนียลตะลึง แบบนี้คงไม่ใช่ล้อกันเล่นแล้วละ
“จ้ะ”
“ผมก็ชอบแม่นวลมาก... แม่นวลคงไม่รู้หรอกว่าผมแอบฝันถึงแม่นวลบ่อยๆ”
แดเนียลจ้องตาแม่ยาย นวลพรรณรู้ว่าหล่อนพลาดไปแล้วที่เผยความรู้สึกซึ่งควรจะปกปิดเอาไว้เป็นความลับ แต่กลับสารภาพความในใจให้ลูกเขยได้รู้ว่าแอบสนใจเขาเช่นกัน และการถูกจีบตรงๆ ทำให้นวลพรรณรู้สึกราวกับว่าอายุของหล่อนลดลงไปแตะที่สิบแปดอีกครั้ง
“ผมรักแม่นวล... ต้องการแม่นวล”
แดเนียลไม่อ้อมค้อมอีกแล้ว
“เอ่อ... แม่นวลก็ต้องการแดนน์”
นว
