ลูกเขยเทครัว

นวลพรรณเอ่ยถามลูกสาว หล่อนเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองแล้วเห็นเกดสุดายังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านทั้งที่เป็นเวลาควรจะหลับจะนอน “เกดนอนไม่หลับค่ะแม่นวล” “เป็นอะไร... ” “บอกไม่ถูก... คืนนี้เกดขอนอนกับแม่นวลได้ไหมคะ” “ได้สิจ๊ะ” ครู่ต่อมาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงก็พากันเข้ามานอนร่วมห้องเดียวกันภายในห้องนอนของนวลพรรณ “หลับหรือยังจ๊ะ... สบายใจขึ้นไหม” นวลพรรณถามร่างบางที่นอนตะแคงกอดหมอนอยู่บนเตียง “ค่ะ... แต่มันก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี” “ถ้านอนไม่หลับ... แม่นวลมีวิธีที่จะช่วยทำให้หนูผ่อนคลายสบายเนื้อสบายตัว... รับรองว่าจะโล่งสบายไปหลายวัน” นวลพรรณบอกพลางตะแคงกายโอบกอดเกดสุดา มือเรียวลูบไล้หนั่นสะโพกกลมกลึงตึงเต็มอยู่ภายใต้ชุดนอนบางๆ หญิงสาวตกใจเมื่อหันกลับมามองแล้วพบว่าเรือนร่างของแม่เลี้ยงตกอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน “อุ๊ย... แม่นวล” เกดสุดาจ้องมองเรือนร่างขาวผ่อง แสงจันทร์ที่สาดเข้ามาทางช่องหน้าต่างทำให้เห็นว่านวลพรรณเป็นหญิงทรงเสน่ห์ หล่อนมีรูปร่างซึ่งยัง

นวลพรรณช่วยกดสวิทช์เดินเครื่อง จากนั้นดิลโด้ก็สั่นคราง เกดสุดาเอามาวนคลึงเข้ารอบๆ ปากโพรงสวาท แค่สัมผัสเบาๆ ก็ทำเอานวลพรรณร้องครางอือๆ แข่งกับเสียงไวเบรเตอร์ “ซี้ดส์... ” “ให้เกดใส่ลึกกว่านี้ได้ใช่ไหมคะ... แม่นวลจะได้ไม่ทรมาน” “ได้จ้ะ... ใส่ให้มิดเลยจ้ะแม่รับไหว” สิ้นเสียงของแม่เลี้ยงดิลโด้ก็ถูกกดเข้ามาจนมิดดุ้น “อ๊อยยย... อูย” แรงสั่นที่เสียดสีกับผนังเนื้อบอบบางทำให้นวลพรรณเสียวสุดๆ เกดสุดาช่างรู้ว่าจะยัด จะแยง จะย้ำเข้าไปตรงไหน หล่อนสอดเสียบเป็นจังหวะอย่างเข้าอกเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงด้วยกัน เกดสุดารู้สึกเห็นใจนวลพรรณที่เป็นม่ายตั้งแต่ยังสาว แถมยังได้สามีแก่คราวพ่อ จึงไม่แปลกถ้านวลพรรณจะกลายเป็นคนที่เก็บกดความต้องการทางเพศจนต้องพึ่งพากล้วยน้ำว้าและไวเบรเตอร์เพื่อปลดเปลื้องความใคร่ให้ตัวเอง เมื่ออิ่มเอมจนพึงพอใจ นวลพรรณสลับให้เกดสุดาลงมานอนหงาย จากนั้นหล่อนก็เป็นฝ่ายรุกเร้าด้วยแท่งไวเบรเตอร์ที่ถืออยู่ในมือ “อูย... แน่นค่ะ... อย่าลึกนะคะ... อ๊ะ” นวลพรรณต้องยั้งมือ

“มันเจ็บข้างใน... เกดรู้เลยว่าหลังผ่าตัดแล้วความต้องการของเกดไม่เหมือนก่อน... มันไม่อยาก ทุกวันนี้แทบไม่มีอารมณ์เลย ถ้าทนทำก็ฝืน”หญิงสาวบอกตามตรง“อืม... พี่เข้าใจ”แดเนียลรู้สึกผิด เมื่อใจเย็นลงแล้วก็รั้งร่างบอบบางของภรรยาเข้ามากอด เพราะอันที่จริงเขาก็รู้ว่าสาเหตุที่เกดสุดาต้องเป็นเช่นนี้น่าจะเกิดจากผลพวงของการผ่าตัดที่ผ่านมา“ถ้าเป็นแบบนี้โอกาสที่เราจะมีลูกด้วยกันก็ยากขึ้นทุกที... เกดไม่อยากให้เป็นแบบนี้”เกดสุดาถอนใจแรง“ไม่ต้องกังวล... เดี๋ยวนี้การแพทย์ช่วยได้”หญิงสาวเข้าใจว่าแดเนียลคงหมายถึงการทำกิ๊ฟหรือไม่ก็เด็กหลอดแก้ว“เกดไม่อยากให้พี่แดนน์ทำกิ๊ฟหรือเด็กหลอดแก้ว”“อ้าว... ทำไม? แล้วเราจะมีลูกได้ยังไง”หัวคิ้วของแดเนียลชิดเข้าหากัน ทว่ามันเข้าทางของเกดสุดาพอดี ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในหัวของหล่อนมานานแล้ว เพียงแต่ไม่มั่นใจที่จะพูดออกมา“เราหาผู้หญิงสักคนมาอุ้มบุญให้ดีมั้ย”หญิงสาวออกความคิด“เข้าท่า”“ดีค่ะ... งั้นเรื่องนี้แม่นวลต้องช่วยเราได้”ดวงตาของเกดสุดาวาวขึ้นด้วยความหวัง อันที่จริงหล่อนแอบครุ่นคิดถึงเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ด้วยความคิดที่ออกไปทางพิสดารเข้าขั้นพิเรนทร์ ทำใ

ตามจังหวะเอี้ยวกายตักน้ำจากโอ่งเอามาราดรดลงบนเรือนร่างเปลือยเปล่าเร้าใจ“อ่าห์... ”นวลพรรณซี้ดปาก อดไม่ได้ที่จะยกท่อนแขนขึ้นมาเทียบเคียงกับแก่นกายของแดเนียลที่เอี้ยวกายกลับมายกถังน้ำพลาสติกสีดำขึ้นราดรดลงบนศีรษะตัวเองโครมใหญ่สายน้ำราดลงมาตลอดเรือนร่างแกร่งมัดกล้าม แก่นกายของลูกเขยผงาดกล้าเสยสวนสายน้ำที่พร่างลงมา ทำเอานวลพรรณรู้สึกใบหน้าร้อนวูบวาบ ไม่คิดว่าความใหญ่โตที่เคยคิดว่าจะมีแต่ในหนังโป๊ จะมีโอกาสได้มาเห็นในชีวิตจริงเต็มตา... อูย... ของลูกเขยคนนี้ช่างอลังการ ใหญ่โตมโหราฬ ทำเอาหล่อนใจสั่นระทึกสายน้ำเปียกโชกลงไปตลอดร่าง ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จากนั้นชายหนุ่มที่รู้ว่าตัวเองกำลังโดนแอบดูก็คว้าสบู่ขึ้นมาขยี้แรงๆ ฟอกถูไปทั่วใบหน้าครึ้มเครา ไล้ฟองสีขาวจนทั่วลำตัวเปลือยเปล่าเต็มตึงไปด้วยกล้ามเนื้อ ขณะนวลพรรณเองก็กำลังสอดมือเข้าใต้ชายเสื้อ ลูบล้วงขึ้นมาบีบขยำสองเต้าของตัวเองแดเนียลรู้ว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหลังพุ่มไม้ การที่โดนแอบดูทำให้ชายหนุ่มเกิดความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาดล้ำจนแก่นกายสีเข้มคล้ำดุจเดียวกับสีผิวของเขาพองขยายคับแน่นอยู่ในอุ้งมือซึ่งกำไม่รอบ“อ่าห์

ปกตินวลพรรณอยู่แต่บ้าน หล่อนช่วยดูแลงานบ้านงานเรือนทุกอย่าง ปล่อยให้การงานไนไร่อ้อยเป็นหน้าที่ของแดเนียลและคนงานจู่ๆ วันนี้นวลพรรณก็รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจนึกอยากติดตามลูกเขยไปชมความเขียวขจีของไร่อ้อยกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา“ได้สิครับ... ถ้าแม่นวลอยากไปกับผม”แดเนียลยิ้ม“เอางี้... ระหว่างนี้แม่จะทำอาหารมื้อเที่ยงเอาไว้ให้ดีมั้ย ตอนใกล้เที่ยงแดนน์ค่อยกลับมารับ แล้วเราไปนั่งกินข้าวกันในไร่”“ดีครับ... ถือโอกาสปิคนิกกันเลยดีม๊ะ”เสียงของแดเนียลดูตื่นเต้น“ดีจ้ะ”นวลพรรณทอดสายตามองตามเรือนร่างสูงใหญ่เกินกว่าร้อนแปดสิบเซนติเมตรของลูกเขยที่กำลังก้าวเดินออกไปสู่ประกายแสงแดดของยามสายแดเนียลเหลียวกลับมามองหน้าแม่ยายแวบหนึ่ง ส่งยิ้มหวานอีกครั้งก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถกระบะ ขับออกไปจากบ้านด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกระหว่างที่รถกำลังแล่นผ่านไร่อ้อย มือใหญ่เอื้อมไปกดสวิทช์กระจกไฟฟ้า ลดบานกระจกลงจนสุดรางพร้อมกับสูดหายใจแรง ซึมซับเอากลิ่นหญ้าแห้ง กลิ่นดินซึ่งคละคลุ้งอยู่ในระอุไอแดดยามเช้าแดเนียลยอมรับว่าหลงใหลชีวิตเกษตรกร เขาคุ้นเคยกับกลิ่นอายความชื้นที่โชยออกมาจากป่าอ้อยจนไม่อยากจากไปไหนดวง