คืนต่อมาจ้าวหลี่เฟยรอสามีอยู่ที่ห้องพักของตน การพบหน้าครั้งนี้นางยอมรับว่าตื่นเต้น ฝ่ายเขาเมื่อมาถึง ก็นั่งอยู่ในห้องรับรอง มิได้ชวนนางมายังส่วนพักผ่อน
“มีสิ่งใดขาดเหลือหรือไม่น้องหญิง”
ปากเขาก็เรียกนางด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ให้เกียรติมาก ทว่าเหตุใดหนอ จ้าวหลี่เฟยถึงรู้สึกห่างเหินถึงเพียงนี้ ใบหน้าเขาติดขรึมจัด ไม่มีรอยยิ้ม และกล่าวได้ว่ามีอารมณ์เดียวคือเมินเฉยต่อสิ่งรอบตัว นางคิดว่าเขาคงทำงานหนัก
“ภรรยาได้รับการดูแลที่ดี ติดเพียงว่าบางงานยังต้องศึกษาให้ละเอียดกว่านี้ โดยเฉพาะการใช้คนให้เหมาะสม” นางหมายถึงการดูแลอาหาร เก็บของในคลังสินค้า รวมถึงการคัดเลือกคนงานที่เข้าออกบ่อยอยู่สักหน่อย
“หากภาระมากเกิน ก็ส่งให้พ่อบ้านจัดการเสีย น้องหญิงย่อมรู้ แต่งเข้ามาเป็นฮูหยินใหญ่ ข้าอยากให้เจ้าปรนนิบัติ และเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องดูแลเหล่าน้องชายข้าด้วย”
นางพยักหน้ารับ และมองโหวเสินเหล่ย ซึ่งเขาก็ยังนั่งดูภาพวาดในหนังสือ นานๆ ครั้งจะยกแก้วชาขึ้นจิบ
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม เรียกได้ว่าต่างฝ่าย ต่างเงียบ ยามนั้นโหวเสินเหว่ยก็บอกว่า
“ข้าอย
