"ไม่เจ็บแผลโดนยิงแล้วเหรอ..." ฉันถามเสียงพร่า
เขายิ้มอีกครั้ง ดวงตาทอประกายลึกซึ้ง
“ไม่เจ็บ…ตอนนี้อยากกอดมากกว่า" เขาประกบจูบฉันแนบแน่น แล้วผละออกมาช้า ๆ จ้องมองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มที่ไม่เหมือนทุกครั้ง
แววตาของเขาเจ้าเล่ห์จนน่าหมั่นไส้
“ทำไมหน้าแดงขนาดนี้ครับ…หรือเพราะพี่เก่งเกินไป?”
ฉันตีแขนเขาเบา ๆ “หยุดเลย…”
“หยุดทำอะไรครับ ยังไม่ได้เริ่มจริง ๆ เลยนะ”
เขาก้มลงกระซิบชิดหู น้ำเสียงกึ่งหัวเราะแต่ทุ้มลึก ปลายลิ้นแตะที่ติ่งหูฉันแผ่ว ๆ ก่อนจะลากลงที่แนวกราม
“หรือว่าน้องวีเขินเพราะพี่ทำแบบนี้…”
ฉันสะดุ้งเฮือก ร่างกายร้อนวูบขึ้นมาทันที
พอหันไปมองหน้าเขา ก็เหมือนโลกทั้งใบจะหยุดหมุน
เพราะภาพตรงหน้า...คือภูริในแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
ผมเขายุ่งเล็กน้อยจากแรงจูบ เหงื่อบาง ๆ ที่หน้าผาก ลมหายใจที่ถี่และร้อน
และดวงตาคู่นั้น ทั้งมืดลึก เร่าร้อน ราวกับมีเปลวไฟกำลังเต้นอยู่ข้างใน
เขามองฉันด้วยสายตาที่ทั้งหวง ทั้งหื่น ทั้ง
