สายตาของเจียงซุ่ยฮวนดุดัน น้ำเสียงเด็ดขาด เจียงอวี่คิดแค่ว่านางกำลังพูดด้วยความโมโห แต่หัวใจของเขาก็สั่นระริกอย่างไม่คาดคิด ทั้งร่างเย็นเฉียบ
เขาอดทนต่อความไม่สบายทั้งทางร่างกายและจิตใจ พยายามโน้มน้าวต่อไป "น้องหญิง เจ้าอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง บ่าวในเรือนของเจ้าล้วนไม่รู้วิชายุทธ์ หากพบเจอภยันตรายจะทำเช่นไร!"
"หากเจ้ากลับมาที่จวนอ๋อง องครักษ์ในจวนจะคอยคุ้มครองเจ้า ข้าก็สามารถส่งรองแม่ทัพมาติดตามเจ้าตลอดเวลา มีการคุ้มครองจากจวนอ๋องและข้า ต่อไปก็จะไม่มีผู้ใดทำร้ายเจ้าได้"
เงื่อนไขนี้น่าดึงดูดใจ หากเจียงซุ่ยฮวนเพิ่งข้ามมิติมา คงรับปากโดยไม่ลังเลเลยสักนิด
แต่บัดนี้ นางมีที่พึ่งแล้ว จึงไม่รู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดเช่นนี้
"ข้าจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ข้าเพียงรับปากว่าจะรักษาร่างกายของบิดาท่านให้หายดี จะไม่กลับไปพบหน้าบิดามารดาของท่าน หากท่านยังเซ้าซี้ต่อไป ข้าจะไม่รักษาบิดาของท่านด้วย" เจียงซุ่ยฮวนจำใจพูดข่มขู่
เจียงอวี่จำต้องยอมแพ้ ใบหน้าเผยความผิดหวัง กล่าวว่า "ก็ได้ เจ้าจะมาที่จวนอ๋องเพื่อดูอาการของบิดาเมื่อใด"
"เมื่อท่านกำจัดปีศาจตัวนั้นแล้ว ข้าจะไปเอง" เจียงซุ่ยฮวนวางถ้วยชาในมือลง
