เจียงซุ่ยฮวนโบกมืออย่างเหนื่อยหน่าย "เอาไปเถอะ ไม่เอาก็เสียดาย"
การเดินทางครั้งนี้ลำบากยากเข็นพึงเพียงนี้ ก็ควรจะได้อะไรติดมือไปบ้าง
ฉู่เฉินดึงกระสอบใบใหญ่ออกมาจากแขนเสื้อ ขณะเก็บของบนพื้นใส่กระสอบ ก็พูดอย่างมีความสุขว่า "กลับไปหลอมทองพวกนี้ แล้วซื้อของขวัญวันเกิดให้เจ้าเก้า"
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แม้เจียงซุ่ยฮวนจะโกรธแค่ไหน ก็หายไปหมดสิ้น
ฉู่เฉินเก็บของบนพื้นใส่กระสอบจนหมด แล้วแบกกระสอบขึ้นกล่าวว่า "ไปกันเถอะ!"
"วันนี้ทุกคนลำบากกันนัก กลับไปข้าจะให้อั่งเปาทุกคน!"
ทุกคนออกจากป่าช้าร้าง แล้วนั่งรถม้ากลับไป
ตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำ เจียงซุ่ยฮวนไม่ได้นอนเกือบสองวันสามคืน เมื่อนั่งในรถม้าก็ง่วงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น
ฉู่เฉินกับจางรั่วรั่วหมดสติไปสักพัก เลยมีแรงมาก นั่งกระซิบกระซาบกันอยู่ ปรึกษากันว่าจะซื้อของขวัญวันเกิดอะไร
หลังจากรถม้าเข้าสู่เมืองหลวง บรรยากาศรอบข้างก็เริ่มพลุกพล่าน
เจียงซุ่ยฮวนกำลังหลับตาพักผ่อน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนข้างรถม้าว่า "เกิดเพลิงไหม้!"
นางง่วงจนมึนงง แม้เสียงจะอยู่ใกล้ๆ แต่ก็เหมือนลอยมาจากขอบฟ้า
แรกๆ นางคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ จึงไม่ได้ลืมตาขึ้น
