ประตูห้องหอปิดลงหลังจากญาติผู้ใหญ่คนสุดท้ายของชาร์ลีเดินออกไป
หล่อนขยับขาที่ถูกเหน็บชาเล่นงานออกไปข้างหน้าเพื่อบรรเทาอาการปวดเมื่อย ในขณะที่ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามียังคงนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิม
หล่อนรู้สึกประหม่า ขลาดกลัว และอึดอัด ในเวลาแบบนี้ หากเป็นงานแต่งงานทั่วไป เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวคงจะมองตากันหยาดเยิ้มหวานฉ่ำ แต่มันไม่ใช่สำหรับคู่แต่งงานของหล่อน
ช้องนางทอดถอนใจอยู่ภายในอก และก็อดจะลอบชำเลืองมองร่างกายองอาจผึ่งผายของชาร์ลีอีกครั้งไม่ได้
เขาหล่อเรียบหรูอยู่ในชุดสูทสีขาวเฉกเช่นเดียวกับชุดราตรียาวของหล่อน ท่าทางของเขาน่าเกรงขาม และเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ จนหล่อนหวาดวิตกยิ่งนัก
“เอ่อ...”
หล่อนอึกอักได้แค่นั้น ก็ต้องรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งกายสาว เมื่อดวงตาสีอำพันตวัดจ้องมองมา สายตาของเขามองอ้อยอิ่ง กวาดมองไปทั่วเรือนร่างอรชรอย่างพิจารณา ก่อนที่เขาจะเลื่อนสายตาขึ้นมาสบตากับดวงตาที่เบิกโพลงของหล่อน
“ตกลงว่าจะเอายังไง” น้ำเสียงของเขาทุ้มลึก แต่กระนั้นมันก็มีผลต่อกายสาวเหลือเกิน
ร่างกายของหล่อนสั่นสะท้าน และเพียงแค่สบประสานสายตากับเขาเท่านั้น เนื้อตัวสาวก็ร้อนผะผ่าวแปลกประหลาด ความปรารถน
