ตอนที่ 17

                   

ในที่สุดงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสก็ถูกจัดขึ้น โดยที่ไม่มีญาติพี่น้องคนใดของหล่อนเดินทางมาร่วมงานนอกเสียจากเกสราเพียงคนเดียว เพราะทุกอย่างถูกจัดขึ้นกะทันหัน ตามความต้องการของเกสราและแคทเธอรีน

หล่อนจำได้ว่าตัวเองยืนเกร็งอยู่ข้างเรือนกายสูงใหญ่ของชาร์ลี หัวใจสาวไม่ได้รู้สึกสดชื่นยินดีอย่างที่ทุกคนอวยพรเลยแม้แต่น้อย เพราะรู้ดีว่าตนเองเป็นแค่ภรรยาหุ่นเชิดของผู้ชายคนนี้เท่านั้น

คำอวยพรมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหู หล่อนจำต้องฝืนยิ้มเอาไว้ ทั้งๆ ที่ใจจริงแล้วต้องการร้องไห้มากกว่า ในขณะที่เจ้าบ่าวผู้เลอโฉมอย่างชาร์ลีกลับยิ้มแย้มแจ่มใส ก็แน่ล่ะ ในเมื่อเขากำลังจะได้ในสิ่งต้องการนี่นา

หญิงสาวกำมือที่ทิ้งอยู่ข้างกายแน่น บอกตัวเองให้ปลงซะ และยอมรับความเป็นจริง แต่มันก็ยากเย็นเหลือเกิน

ช้องนางในชุดเจ้าสาวแสนสวยราวกับเจ้าหญิงอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองว่าที่สามีที่เป็นผู้ชายในฝันของสาวน้อยสาวใหญ่ทั่วโลก หลายพันหลายหมื่นสาวงามคงนึกอยากมายืนแทนที่หล่อน โดยหารู้ไม่ว่ามันไม่ใช่สวรรค์อย่างที่นึกฝันเลย

หล่อนลอบถอนใจออกมาแผ่วเบา ขณะพยายามที่จะหาเรื่องปลีกตัวออกจากสถานการณ์อึดอัดตรงนี้ แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่เป็นใจเลย เพราะทันทีที่หล่อนขยับปากจะเอ่ยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แขกผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาสองคนก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับทักทายชาร์ลีอย่างเป็นกันเอง

“เฮ้ย ยินดีด้วยนะโว้ยเพื่อน” ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมีดวงตาสีเขียวเอ่ยขึ้น พร้อมกับตบบ่ากว้างของชาร์ลีเบาๆ

“ขอบใจไอ้แม็ก”

“ฉันก็ดีใจกับนายด้วยว่ะ ไม่คิดว่าจะแต่งงานรวดเร็วจนเพื่อนๆ ตั้งตัวไม่ทันกันแบบนี้”

ผู้ชายอีกคนที่ความหล่อเหลากินกันไม่ลง เจ้าของดวงตาสีน้ำตาล ผิวคล้ามแดดขึ้นบ้าง

“ขอบใจไอ้เคน แล้วนี่ไม่เอาเมียมาด้วยหรือ”

“จะเอามาได้ยังไงล่ะวะ ก็นายเล่นเชิญกะทันหันแบบนี้ บินมาทันก็ดีแค่ไหนแล้ว”

ชาร์ลีระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะถามหาเพื่อนซี้อีกคนหนึ่ง “แล้วไอ้อเล็กมันหายหัวไปไหนวะเนี่ย ไม่เห็นมาอวยพรฉันเลย ไหนพวกนายบอกว่ามันมาถึงเลแวนต้าแล้วไง”

“มันไปเข้าห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวคงมา นั่นไงมาพอดีเลย” แม็กซิมัสพูดขึ้น

“ตายยากจังนะไอ้อเล็ก” ชาร์ลีเอ่ยทักทายเพื่อนหน้าตาหล่อสุดผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีฟ้าสวย

พระเจ้า... นี่หล่อนกำลังยืนอยู่ในดงเทพบุตรอย่างนั้นเหรอ นี่ถ้าต้องเลือกคนใดคนหนึ่งเป็นคนรัก หล่อนคงจะต้องใช้เวลาคิดทบทวนเจ็ดวันเจ็ดคืนเลยทีเดียว เพราะทุกคนหล่อระเบิดระเบ้อเหลือเกิน

“ฉันปวดท้องน่ะ ก็เลยนั่งนานไปหน่อย ว่าแต่นี่จะไม่แนะนำให้เพื่อนๆ รู้จักเจ้าสาวหน่อยหรือไอ้ชาร์ล”

ผู้ชายตาสีฟ้าสวยมองมาที่หล่อน และระบายยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ซึ่งก็ไม่ต่างจากเพื่อนของชาร์ลีสองคนก่อนหน้า

ชาร์ลีหันมามองหล่อน และระบายยิ้มเล็กน้อย “นี่ช้องนาง เจ้าสาวของฉัน”

หล่อนรีบกล่าวทักทายสามหนุ่มสุดหล่อ ตามด้วยการยกมือขึ้นไหว้ตามประเพณีของบ้านเกิด

“สวัสดีค่ะ เอ่อ คุณ...”

“ผมอเล็กซิสครับ เรียกอเล็กเฉยๆ ก็ได้”

“ส่วนผมแม็กซิมัสครับ เรียกแม็กสั้นๆ ได้เลยครับ”

“ผมเคลวินครับ ไอ้ชาร์ลมันเรียกจิกหัวผมว่าไอ้เคนครับ”

หล่อนระบายยิ้มหวานให้กับทั้งสามคน และพูดคุยกับพวกเขาอย่างเป็นกันเอง จนกระทั่งชาร์ลีเอียงหน้าต่ำลงมากระซิบตำหนิเบาๆ ที่ข้างหู

“เพื่อนฉันมีเจ้าของแล้วทุกคน ดังนั้นล้มเลิกความคิดที่จะทอดสะพานเถอะ”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณคิดสักหน่อยค่ะ”

หล่อนกระซิบกระซาบตอบไปด้วยเสียงแผ่วเบา และได้ยินกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น

“งั้นก็เลิกยิ้มหวาน และพูดคุยเป็นกันเองได้แล้ว ฉันไม่อยากขายหน้าเพื่อนสนิท”

สายตาคมกริบของชาร์ลีที่ทอดมองมานั้นมืดลึก และเป็นไปด้วยคำสั่ง

หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง และก็ตัดสินใจว่าควรจะปลีกตัวไปสงบสติอารมณ์ที่อื่นแทน

“เอ่อ... นางขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะทุกคน”

“ให้ผมช่วยถือชายกระโปรงให้ไหมครับ ท่าทางจะเดินลำบาก” อเล็กซิสเสนอตัวช่วยเหลือ แต่ก็ถูกเคลวินสกัดดาวรุ่งเสียก่อน

“นี่เจ้าสาวของไอ้ชาร์ลนะโว้ย ละเว้นบ้างไอ้อเล็ก”

“แหม ฉันก็แค่พยายามมีน้ำใจเท่านั้นเอง” อเล็กซิสแก้ตัว ในขณะที่ช้องนางก้าวเดินจากไป

ชาร์ลีมองตามไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อนสนิททั้งสามคนของตนเอง

“ดื่มอะไรกันมาหรือยัง ไป... ฉันจะพาไปที่บาร์เครื่องดื่ม”

“เฮ้ย ไม่ต้องหรอก นายต้องรับแขกไม่ใช่หรือไง อย่าลืมสินี่งานแต่งงานนายนะโว้ย ไอ้ชาร์ล” แม็กซิมัสเอ่ยเตือนขึ้น ในขณะที่ชาร์ลีมีสีหน้าเคร่งเครียด

“พวกแกก็รู้ว่าหัวใจฉันเป็นของใคร”

เคลวินถอนใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คุณช้องนางก็สวยนะโว้ย ดูบอบบางน่าทะนุถนอมเหมือนตุ๊กตาแก้วเลย ฉันว่านายควรจะหยุดคิดเกินเลยกับไลลา และหันมาสนใจภรรยาของตัวเองดีกว่า”

“ความรักมันสั่งให้หยุดได้ง่ายๆ ก็ดีน่ะสิ”

“นายก็ต้องพยายามสิวะ ไม่ใช่คิดจะใช้เมียตัวเองเป็นหุ่นเชิด แล้วก็กลับไปคบหากับน้องสาวบุญธรรมของตัวเองต่อเหมือนเดิม มันไม่ยุติธรรมนะโว้ย” เคลวินยังคงเตือนสติเพื่อนรัก

“ใช่ ฉันเห็นด้วยกับไอ้เคน นายควรจะหยุดทุกอย่างที่ไม่ดี และก็หันมาภาคภูมิใจกับเมียของตัวเอง นี่ฉันจะบอกอะไรให้นะไอ้ชาร์ล นี่ถ้าฉันเจอคุณช้องนางก่อนนาย ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอเด็ดขาด ผู้หญิงสวยขนาดนี้ นายโง่หรือไงวะที่ไม่หวั่นไหว” อเล็กซิสก็มีความคิดเห็นไม่ต่างจากเคลวินและแม็กซิมัส

ชาร์ลีถอนใจยาวเหยียด “ขอบใจพวกนายนะที่หวังดีกับฉัน แต่ฉันรักไลลาคนเดียว”

เพื่อนทั้งสามคนทำได้แค่มองตากันด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะถอนใจออกมา

“จะทำอะไรก็คิดให้มันรอบคอบ พวกฉันเป็นห่วงนายนะ ชาร์ล”

“ขอบใจวะไอ้แม็ก และก็พวกแกด้วย ไอ้เคน ไอ้อเล็ก แต่ฉันเลือกทางเดินตัวเองแล้ว และก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก ซึ่งช้องนางเองก็รู้ดีว่าเธอมีหน้าที่แค่ไหน”

“ว่าแล้วเชียว หน้าเจ้าสาวถึงดูไม่สดใสเอาเสียเลย” อเล็กซิสบ่นออกมา แต่ชาร์ลีไม่ได้ใส่ใจ

“งั้นพวกนายเข้าไปหาอะไรดื่มในงานก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวช้องนางกลับมา ฉันจะปลีกตัวไปหาพวกนาย”

“ไม่เป็นไรหรอก นายรับแขกไปเถอะ พวกเราดื่มกันเองได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยหาเวลามาดื่มด้วยกัน” แม็กซิมัสเอ่ยขึ้น ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในงานเลี้ยงหรูหรา

เมื่ออยู่ตามลำพัง ใบหน้าของชาร์ลีก็เคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิมมากมาย