บนระเบียงเรือนรับรองของจวนโหว ลู่ซือหนานนั่งพับผ้าอย่างเบิกบานใจ นางกำลังเตรียมชุดของใช้จำเป็นและของขวัญสำหรับอันเหม่ยฉินที่กำลังตั้งครรภ์ใกล้คลอด ณ เจียงเฉิน
“เดือนหน้าท่านแม่ก็จะคลอดแล้ว ข้าจะต้องไปอยู่ดูแลท่านแม่ด้วยตนเองให้คลอดอย่างปลอดภัย”
ลู่ซือหนานพูดอย่างตั้งใจกับสาวใช้ข้างกายที่คอยช่วยจัดของ สีหน้าเปี่ยมสุขราวกับการได้กลับบ้านในคราวนี้เป็นของขวัญชิ้นใหญ่
“เขาว่ากันว่าลูกสาวเมื่อแต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกนอกเรือน เป็นคนของสกุลอื่นไปแล้ว แต่ดูท่านโหวสิเจ้าคะ ไม่ห้ามฮูหยินกลับเจียงเฉินแล้วยังจะตามไปเยี่ยมเยียนครอบครัวเดิมอีก” เสี่ยวหลานกล่าวชื่นชมนายท่านของตน
“นั่นเพราะท่านโหวรักท่านพ่อท่านแม่ข้าเหมือนพ่อแม่อีกคนอย่างไรเล่า” นางกล่าวด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ก่อนจะรู้สึกเวียนศีรษะแล้วยกมือเรียวขึ้นมากุมเอาไว้ที่ขมับ
“ฮูหยิน เป็นอะไรไปเจ้าคะ”
“ข้าไม่สบายนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก” กล่าวจบก็จัดรายการของฝากให้มารดาต่อไป พรุ่งนี้เช้าก็จะต้องออกเดินทางแล้ว นางจะต้องเตรียมให้พร้อม
