เป็นครั้งแรกที่วราลีได้ยินชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอมองเขา เห็นสายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความรักก็รู้สึกมึนงง ชายหนุ่มปากร้าย นิสัยไม่ดีที่เธอพบเจอมาตลอดหนึ่งเดือนหายไปไหน
“เอ่อ...คือ”
“ตอบพี่มาสิครับ”
วราลีดันอกเขา แล้วลุกขึ้น มองเขาที่นอนตะแคงมองเธอยิ้ม ๆ ก็กัดริมฝีปาก
“มะ ไม่รู้ ฉะ ฉันไปทำงานก่อนนะคะ” วราลีตอบอย่างตะกุกตะกัก พอพูดจบหญิงสาวก็หันหลังวิ่งไป ท่าทางเหมือนวิ่งหนีอะไรสักอย่าง
ชายหนุ่มมองแผ่นหลังบอบบางที่ห่างไปไกล สุดท้ายก็ยกมือขึ้นลูบริมฝีปากตัวเองเบา ๆ
ตะวันใกล้ตกดิน วราลีเดินไปยังที่จอดรถช้า ๆ นึกภาพตอนประจันหน้ากับสิงหราชไม่ถูก เธอหลบหน้าเขามาครึ่งวันแล้ว แต่สุดท้ายก็ต้องกลับพร้อมกัน ทำตัวไม่ถูกจริง ๆ
คิดถึงตอนถูกเขาปล้นจูบก็อดหน้าร้อนไม่ได้ หญิงสาวยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ แตะแล้วก็รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า พอเดินไปถึงรถ ก็เห็นชายหนุ่มยืนกอดอกรออยู่ เธอก้มหน้างุด เดินผ่านเขา แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถเงียบ ๆ สิงหราชก้าวขาขึ้นรถบ้าง เขาสตาร์ทรถแล้วขับออกจากไร่ มุ่งหน้ากลับที่พัก ตลอดทางมีแต่ความเงียบ
หมับ!
ฝ่ามืออุ่นร้อนทาบทับมือของวราลีที่วางไว้บนต้นขาตัว
