“พี่พีทคะ พี่ส่งแค่หน้าทางเข้าพอนะคะ เดี๋ยวนาเดินเข้าไปข้างในเอง พี่จะได้ไม่ต้องกลับรถให้เสียเวลา ขอบคุณมากเลยค่ะสำหรับวันนี้ที่ช่วยนาไว้ วันหลังนาจะเลี้ยงข้าวตอบแทนพี่นะคะ”
“ระวังตัวด้วยนะ” เขาเอ่ยเสียงแผ่วเบาแต่ก็ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้ยินเพราะความรีบของเธอ
สิ้นเสียงของหญิงสาวที่เดินลงจากรถด้วยความเร็ว ชายหนุ่มยังไม่ได้ทันได้เอ่ยลาด้วยซ้ำ เธออาจจะรีบจริง ๆ ก็ได้ แต่อีกใจนั้นก็ยังมีความสงสัยปะปนอยู่ ก่อนจะเคลื่อนตัวรถให้เห็นหน้าคอนโดมิเนียมของเธอได้ชัดเขาก็ถึงกับบางอ้อ
เมื่อหญิงสาวลงจากรถไปอย่างรวดเร็วทำให้ชายหนุ่มเกิดความสงสัย ก่อนจะมองตามหลังร่างเล็กของเธอที่กำลังจะเดินไปที่ประตูทางเข้าของคอนโดมิเนียม คนตัวเล็กหยุดยืนพร้อมกับส่งยิ้มหวานแบบที่ยิ้มให้กับเขา เธอยิ้มให้กับชายตัวสูงคนหนึ่งที่แต่งตัวภูมิฐาน ไม่ได้ดูมีอายุมาก อาจจะอายุใกล้กับเขามากเสียด้วยซ้ำ มือเขาที่กำพวงมาลัยรถอยู่นั้นเผลอกำแน่นอย่างลืมตัว และใช่ เขาคนนั้นคือคนที่มารับเธอตอนที่ไปเมาพับอยู่ที่ผับและพาเธอออกไปจากร้านของเพื่อนเขา
“อ้าว... พี่ลีมานานหรือยังคะ” และเป็นไปตามที่คาดไว้ พี่ชายของเธอมาหาเธอถึงคอนโดมิเนียม หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน เธอยิ้มให้เขาแบบที่ไม่ให้เขาต้องกังวล ตอนนี้เธอโอเคขึ้นมากแล้วเพราะคนที่ขับรถมาส่งเธอทำให้เธอสบายใจมากขึ้น แต่ถ้าให้ถามว่าเธอยังโกรธพี่ชายอยู่ไหม ก็ยังโกรธอยู่แต่ไม่มากขนาดนั้นแล้ว
“มาถึงได้สักพักแล้ว แล้วไหนล่ะคนที่มาส่ง” คนเป็นพี่ถามด้วยความเป็นห่วงและอยากขอบคุณที่มาส่งน้องสาวเขา
“พอดีนาเจอเพื่อนในคณะแถวนั้นพอดีค่ะเลยให้เพื่อนมาส่ง เราขึ้นไปบนห้องกันเถอะค่ะพี่ลี” คนตัวเล็กชวนพี่ชายขึ้นไปยังห้องพัก และเธอก็มีเรื่องจะถามเขาเช่นกัน
“โอเค เรากินอะไรมาหรือยัง ให้พี่โทร.สั่งไหม” ความเป็นห่วงน้องสาวทำให้เขารู้สึกผิดต่อเธอมาก ๆ ในเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นและไม่ได้อยู่ปกป้องเธอแถมเขายังสั่งคนไปรุมกระทืบไอ้เลวนั่นก่อนหน้านี้โทษฐานที่มันมาปากดีใส่เขา
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกินมาแล้ว แล้วก็หนูมีเรื่องจะคุยกับพี่ด้วย เรื่องคนที่มาทำร้ายหนู” เมื่อพูดจบหญิงสาวก็หันไปมองหน้าผู้เป็นพี่ชายที่ตอนนี้ทำสีหน้าไม่ค่อยถูก
การกระทำของสองพี่น้องยังคงอยู่ในสายตาของชายหนุ่มจนลับสายตาเข้าไปในคอนโดมิเนียม แต่ด้วยความอยากรู้ มือหนาที่กำพวงมาลัยรถอยู่ก็คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อโทร.สั่งงานลูกน้องทันที เขาให้ลูกน้องสืบจากทะเบียนรถที่ชายหนุ่มคนนั้นขับมาหาหญิงสาว และสืบไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะได้ข้อมูลที่พอใจ
“เอาข้อมูลมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้” เสียงเรียบเอ่ยขึ้นสั่งงาน เมื่อสั่งทุกอย่างที่เขาต้องการแล้วจึงขับรถออกจากบริเวณนั้นทันที
ขณะที่กำลังขับรถไปหาเพื่อน จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างออก และมันคงมีทางเดียวที่เขาจะวานน้องชายของตัวเองได้ มือหนากดเบอร์โทรศัพท์หาผู้เป็นน้องชาย นั่นคือเขตแดนที่มาทำงานที่ร้านของเขา เขตแดนเป็นลูกพี่ลูกน้องที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก และสนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ ๆ
“ว่าไงพี่พีท” เด็กหนุ่มตอบกลับคนพี่ทันทีเมื่อรับสาย
“พี่มีเรื่องจะให้ช่วย อาจจะสักระยะหนึ่ง” ชายหนุ่มเว้นวรรคไปเพื่อรอคำตอบว่าน้องชายจะสะดวกไหม
“ได้พี่ว่ามาเลย มีอะไรหรือเปล่า”
“พี่จะให้คอยดูคนให้หน่อย เขาอยู่คอนโดฯ เดียวกับแก” ชายหนุ่มบอกกับคนน้องด้วยท่าทีสบาย ๆ และบอกรายละเอียดว่าต้องทำอะไรบ้าง ซึ่งเขตแดนก็ยินดีที่จะทำให้
ในคอนโดมิเนียมตอนนี้ทำเอาคนเป็นพี่รู้สึกเสียวสันหลังกับสิ่งที่น้องสาวกำลังจะถาม เพราะตอนนี้เจ้าหญิงน้อย
ของเขากำลังนั่งกอดอกหน้ามุ่ยมาให้เขา ด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจกับสิ่งที่เขาทำ ชายหนุ่มผู้เป็นพี่นั่งเหงื่อซึมมือ ก่อนที่เสียงใสจะเอ่ยถามขึ้น
“พี่ลีเอาคนไปรุมกระทืบเขาเหรอคะ” คำถามแรกที่เอ่ยออกมาทำให้คนเป็นพี่ตอบรับพร้อมกับพยักหน้าทันที ทำให้คนตัวเล็กเข้าใจว่าตอนเองนั้นไม่ได้เข้าใจผิด แต่สิ่งที่พี่ลีทำแบบนั้นมันรุนแรงเกินไป
“ใช่ พี่ทำเอง แต่ที่พี่ทำพี่มีเหตุผลนะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับบอกว่าตัวเองมีเหตุผลในการกระทำ ไม่ได้ทำไปเพราะความสนุกหรืออะไร
“งั้นพี่ลีช่วยบอกเหตุผลในสิ่งที่พี่ทำหน่อยค่ะ” หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบน้ำเพื่อมาเทให้คนเป็นพี่ดื่ม เมื่อรู้แล้วว่าพี่ชายทำไปเพราะมีเหตุผล แต่การที่พี่ลีทำแบบนี้มันก็คงจะเกินความอดทนของคนเป็นพี่ชายจริง ๆ เขาถึงได้ลงมือทำเรื่องรุนแรงขนาดนี้
“เราเอาเบอร์พี่ไปให้มันถูกไหม”
“ใช่ค่ะ เพราะหนูไม่อยากให้เบอร์หนูไป เพราะหนูไม่ชอบ” หญิงสาวพูดด้วยท่าทีหงุดหงิดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น มันทั้งดูคุกคามและน่ากลัว
“ก็ดีแล้วที่เราทำแบบนั้น” พี่ชายเอ่ยชมคนตัวเล็กที่ตัดสินใจแบบนั้น เพราะมันทำให้รู้ว่าน้องสาวของเขารู้จักเอาตัวรอด
“แล้วเขาไปพูดอะไร พี่ถึงให้คนไปรุมกระทืบเขาแบบนั้นคะ” หญิงสาวเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยว่าอะไรที่ไปกระตุกความโมโหของพี่ชายเธอได้
