เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เธอรู้สึกพอใจมากที่สามารถเอาชนะสาว ๆ คนอื่นได้ในเวลานั้น สายตาที่มองมาที่เธออย่างอิจฉานั้นมันทำให้เธอนั้นดูเหนือกว่า เพราะความกล้าของเธอทั้งนั้นที่ทำให้หัวใจของเธอพองโตอีกครั้งเหมือนกับวันแรกที่เจอเขา
“นาเดี๋ยวแกรอพี่พีทปิดร้านใช่ไหม เดี๋ยวพวกฉันจะกลับก่อน ยังไงก็ส่งข่าวมาบอกด้วยนะ สู้ ๆ” ส้มโอเอ่ยถามก่อนจะส่งกำลังใจมาให้
“ใช่ เดี๋ยวฉันรอพี่เขาปิดร้าน ขอบใจมากนะส้มโอ ฉันรักแกมาก ๆ ที่คอยเชียร์อัปฉัน” คนตัวเล็กโอบกอดเพื่อนสาวก่อนจะบอกลากันจนเสร็จเรียบร้อย เธอเองก็นั่งรอจนร้านใกล้ปิด
“ยังไม่กลับอีกเหรอ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาถามเธออย่างสงสัยเพราะเพื่อนของเธอนั้นกลับหมดแล้ว
“ยังค่ะ หนูรอคุยธุระกับพี่ก่อน” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสและยิ้มให้เขาก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดูดแก้เขิน
“พี่ใกล้ปิดร้านแล้วละ รอพี่สักครู่นะ ถ้ามันเงียบ ๆ ก็มานั่งแถว ๆ เคาน์เตอร์ก็ได้ พนักงานเดินไปมาอยู่” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับชี้ไปที่บริเวณเคาน์เตอร์ของร้านที่กำลังมีพนักงานเก็บของอยู่
“พี่ใกล้เสร็จแล้วไม่ใช่เหรอคะ เดี๋ยวหนูไป
