วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว นี่ก็เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่ทั้งคู่คบหากันอย่างเปิดเผย ชายหนุ่มเดินมาส่งคนตัวเล็กที่ตึกคณะอย่างเช่นทุกครั้ง และทุกครั้งก่อนลงจากรถก็เหมือนถูกตั้งโปรแกรมไว้แล้วว่าต้องทำอย่างไร ไม่อย่างนั้นได้มีคนงอนหญิงสาวอีกตามเคยถ้าเธอลืมทำมัน ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวที่กำลังเตรียมของเพื่อลงจากรถและเขาก็คว้ามือของเธอไว้เมื่อเห็นเธอกำลังจะเดินลงไป
“นาครับ...” ชายหนุ่มเรียกเธอเมื่อเห็นเธอกำลังจะลงจากรถ
“ค่ะ… คะ อ๋อ นาลืม วันนี้รีบไปหน่อย” หญิงสาวโน้มหน้าลงไปหอมแก้มเขาทั้งสองข้างพลางคิดในใจว่าต้องโดนงอนอีกแล้วแน่ ๆ เพราะช่วงนี้เธอเรียนจนเบลอไปหมด
“โอเคครับ ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มเงียบไปก่อนจะหันกลับมาประจำที่คนขับตามเดิม และเธอก็เดินลงจากรถเพื่อขึ้นตึกเรียน
ชายหนุ่มกลับมาที่ร้านพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรเพราะเกิดอาการน้อยใจแฟนสาว วันนี้เขาเลยทำงานไปอย่างเงียบ ๆ แต่ก็ไม่ได้ตีหน้าขรึมจนน่ากลัว และรอเวลาที่เขาต้องไปรับเธอที่ตึกเรียนอย่างใจจดใจจ่อ
“พี่พีท อาการมันเป็นยังไง ดูทำหน้าเข้า ลูกค้าไม่กล้าคุยด้วยแล้วนะ อาการแฟนไม่รักเหรอ” เขตแดนพูดยียวนพี่ชายก่อนจะโดนผ้าเช็ดโต๊ะ
