เมื่อโลกภายนอกกำลังพลุ่งพล่าน และวุ่นวายอยู่
ในเวลานี้ ในห้องทํางานของสารวัตรที่โรงพักนั้นกลับเงียบสงบมาก
"สารวัตรสวีครับ เป็นไงบ้าง? ไอ้เด็กคนนั้นตอบตกลงหรือไม่?"
เมื่อเหยี่ยนจิ้งเสอเพิ่งนั่งลง เขาก็ถามอย่างใจร้อน
"เขาตอบตกลงหรือไม่ ไม่สําคัญ ยังไงนักโทษที่ตกอยู่ในมือผม สุดท้ายก็จะยอมจํานน"
เจ้าอ้วนสวีสูบซิการ์และดูสบาย ๆ
"มีสารวัตรสวีออกหน้า ย่อมไม่มีปัญหา แต่เวลายิ่งยาวนานอุปสรรคยิ่งมาก ท่านลงมือเร็วกว่านี้ดีกว่า" เหยี่ยนจิ้งเสอกล่าว
"ทำไม? แกกำลังสอนกูทํางานอยู่เหรอ?" เจ้าอ้วนสวีกวาดตาอย่างเย็นชา
"ไม่กล้าหรอกครับ ที่สำคัญคือไอ้เด็กคนนั้นมีคนสนับสนุน ถ้าไม่แก้ไขให้เร็ว ผมกลัวว่าจะมีปัญหา" เหยี่ยนจิ้งเสอรีบยิ้งอย่างขอโทษ
"จะมีปัญหาอะไรได้? ผมแค่ทําธุระอยู่เท่านั้น อีกอย่าง ในอาณาเขตของผม ใครสามารถทำอะไรผมได้ล่ะ?" เจ้าอ้วนสวีพูดอย่างสงบ
"ใช่นะครับ สารวัตรสวีท่านเป็นลูกเขยของเจ้าเมืองหวง ใครจะไม่ให้เกียรติบ้างล่ะ?" เหยี่ยนจิ้งเสอถือโอกาสมาประจบ
"ฮึ่มๆ! แกยังฉลาดพอนะ" เจ้าอ้วนสวียิ้มแล้ว
สิ่งที่เขาภาคภูมิใจที่สุดไม่ใช่สถานะที่เป็นสารวัตรของเขา แต่เป็นเขามีพ่อตาที่เป็นเจ้าเมื
