หมอทุกคนต่างก็พากันพูดตําหนิขึ้นมา
"ไอ้หนุ่มเอ๋ย อาจารย์ของคุณเป็นใคร ถึงกล้ามาพูดจาบ้า ๆ แบบนี้?”
ซุนเหมี่ยวซินมองพิจารณาลู่เฉินตั้งแต่หัวจรดเท้า สีหน้าเขาดูไม่พอใจมาก
หลายปีมานี้ ยังไม่เคยมีใครกล้ามาสงสัยฝีมือทางการแพทย์ของเขาเลย
ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นไอ้เหนุ่มที่เด็กอย่างนี้อีก
"ฮึ่ม! ไอ้คนที่ไม่เจียมตัว ถึงกล้าเล่นตุกติกต่อหน้าหมอเทวดาซุนเหรอ? กวนตีนจริง ๆ!” สีหน้าของหงเสี้ยวไม่ดี
"ไอ้หนุ่ม ผมไม่รู้ว่าคุณไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้พูดแบบนี้ แต่ตอนนี้ โปรดออกไป อย่ารบกวนหมอเทวดาซุนในการรักษาโรค!”
น้ําเสียงของมู่หรงเฉิงเข้มขึ้นเล็กน้อย และสีหน้าของเขาก็เริ่มหมดความอดทน
ได้คืบจะเอาศอกเลย
“ไม่ต้องไล่เขาไปหรอก! ก็ให้เขายืนดูอยู่ตรงนี้แหละ!"
ซุนเหมี่ยวซินวางสองมือไว้ไปด้านหลัง และพูดขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “ก็เขาสงสัยทักษะทางการแพทย์ของผมไม่ใช่หรือ? วันนี้ผมจะให้เขาเปิดหูเปิดตาเอง!"
"สมกับที่เป็นหมอเทวดาซุน นิสัยไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ขอชื่นชม!" บรรดาหมอต่างพากันยกย่องขึ้นมา
เมื่อเห็นซุนเหมี่ยวซินเอ่ยปาก มู่หรงเฉิงก็ยากที่จะคัดค้าน เขาทำได้แค่ยอมรับการมีตัวตนอยู่ของลู่เฉินไปโดยปริยาย
