"ไอ้เด็ก แกกล้าพอจริง ๆ"
หลังจากหัวเราะแล้ว สีหน้าของเหลยเจียงก็เย็นชาลงทันที "กูไม่ได้เห็นคนที่ไม่กลัวตายอย่างแกมานานแล้ว!"
"หยุดพูดเรื่องไร้สาระ รีบชดใช้เงิน" ลู่เฉินดูใจร้อนเล็กน้อย
อารมณ์เขาไม่ดีอยู่แล้ว ยังพูดจู้จี้อยู่ กวนตีนจริงๆ
"ฮ่าฮ่าฮ่า... กูว่าแกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาเลย!"
เหลยเจียงยิ้มอย่างดุเดือดและทำท่ามือทันที "มาสิ! ขัดมือและเท้าของไอ้เด็กคนนี้ให้กู กูต้องดูว่าปากของเขาแข็งแค่ไหน!"
"ครับ!"
นักฆ่าหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขาไม่พูดสักคำ ถือมีดขึ้นก็ไปฟัน
กระบวนท่านั้นล้วนโหดเหี้ยมมาก เหมือนจะต้องฆ่าลู่เฉินให้ตายอย่างเด็ดขาด
"เดี๋ยว คุณเพิ่งสัญญาว่าจะปล่อยเขาไปนะ!" มู่หรงเสวี่ยตะคอกอย่างอ่อนโยน
"คุณหนูมู่หรงครับ ผมแค่สัญญาว่าจะไม่ฆ่าไอ้เด็กคนนี้ แต่เขาชอบรนหาที่ตาย งั้นก็อย่าโทษผมที่สอนบทเรียนเขาหน่อยเลย!" เหลยเจียงยิ้มยิงฟัน
แต่ในเวลาที่ทั้งสองคุยกัน
เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน
นักฆ่าที่เพิ่งวิ่งไปข้างหน้า ยังไม่เข้าใกล้ลู่เฉินเลย ก็เหมือนถูกฟ้าผ่าพากันล้มลงกับพื้นไปแล้ว
พวกเขาชาไปทั้งตัวสักพัก และขยับตัวไม่ได้
หลายคนมองอย่างตั้งใจ และพบว่า ไม่รู้ว่
