ใครจะไปรู้ฟ่านซิ่วซิ่วไม่สนใจคำพูดของเขาสักนิด เอาแต่มองเป่ยเฉินหยวนที่อยู่ห่างออกไป เผยความอัดอั้นออกมาเล็กน้อย “ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ท่านจะไล่หม่อมฉันไปหรือเพคะ? แต่หม่อมฉันมีธุระจริงๆ ถึงได้มาหาท่าน ให้หม่อมฉันเข้าไปพูดคุยกับท่านสักสองสามคำไม่ได้หรือเพคะ?”
คำพูดเช่นนี้ น้ำเสียงเช่นนี้ อีกทั้งสายตาเยี่ยงนี้ รูปโฉมนี้ ฝีมือดูสูงส่งกว่าเวินเยวี่ยในตอนนั้นที่คิดจะให้ท่าเป่ยเฉินหยวนไม่รู้ตั้งเท่าใด
เพราะยามนั้นมองเห็นอย่างชัดเจนถึงการเล่นละครที่อ่อนหัดและจงใจของเวินเยวี่ย
ทว่าในเรื่องเดียวกัน เมื่อฟ่านซิ่วซิ่วเป็นผู้ทำกลับดูเป็นธรรมชาติกว่ามาก
เพราะอย่างไรนางมั่นใจในรูปโฉมของตัวเองเป็นอย่างมาก
นางไม่เชื่อว่าท่านอ๋องได้เห็นรูปโฉมของนางด้วยตัวเองแล้ว ยังปฏิเสธนางได้อีก
เป็นไปตามคาด วินาทีต่อมาฟ่านซิ่วซิ่วเห็นเป่ยเฉินหยวนออกจากกระโจมนั้น แล้วก้าวเท้าเดินไปหานาง
การกระทำเช่นนี้ พลันทำให้ใบหน้าครึ่งล่างของฟ่านซิ่วซิ่วที่ถูกพัดกลมปดปิดเอาไว้เผยรอยยิ้มได้ใจ
ถูกต้อง อย่างนั้นละ
ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาอีก
มาเถอะ จงมามองดูข้าดีๆ
เมื่อดูเสร็จก็จงลุ่มหลงข้าเถอะ
เพราะอย่างไรบนโลกนี้เจ
