อิคชานกลับมานั่งที่โต๊ะ สีหน้าของเขานิ่งสงบเกินเหตุ
มะลิน...ผู้หญิงที่เคยเดินผ่านฤดูหนาวในหัวใจ เธอปรายตามองเขา “ใช้เวลานานเหมือนกันนะคะ...เข้าห้องน้ำ”
อิคชานนิ่ง “ขอโทษครับ มีคนคุยด้วยนิดหน่อย”
มะลินยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเบา ๆ“คงเป็นใครบางคน...ที่ไม่เข้าใจคำว่า ‘อดีต’ ”
เธอยิ้ม แต่น้ำเสียงเย็นกว่าน้ำแข็ง
“แล้วคุณคุยกันรู้เรื่องไหมคะ?”
เขาเงียบ
และนั่นคือคำตอบที่เธอไม่ต้องการได้ยิน มะลินวางแก้วลงเบา ๆ บนโต๊ะ“รู้ไหมคะอิคชาน...ฉันไม่เคยกลัวอดีตคุณเลย ไม่เคยรู้สึกว่าเธอ ‘แย่ง’ อะไรไปจากฉันได้เลย” เธอหันไปสบตาเขา
“เพราะคนที่มีค่าจริง ๆ ไม่ต้องแย่งจากใคร...แค่ยืนอยู่เฉย ๆ ก็ทำให้คนข้าง ๆ อยากเลือกเธอซ้ำไปซ้ำมา”
เสียงดนตรีในงานยังบรรเลงเบา ๆ แต่ในใจของอิคชานกลับเย็นวาบ
มะลินยิ้มบาง พลิกสายตาไปมองบรรยากาศ “ถ้าวันนี้คุณแค่ ‘หายไปกับอดีต’ ฉันจะไม่พูดอะไรเลย...”
เธอหันกลับมาช้า ๆ “แต่ถ้าคุณปล่อยให้อดีต...กล้าสัมผัสปัจจุบันของฉันแม้แต่นิดเดียว”
เธอวางมือลงบนโต๊ะเบา ๆ “ฉันขอเตือนในนาม ‘เจ้าของ’ ค่ะ
อิคชานพูดอะไรไม่ออก
ผู้หญิงตรงหน้า...ไม่แม้แต่จะเรียกร้องสิทธิ์ในฐานะเมีย
แต่กลับปกป้องเขาด้วยศักดิ์ศร
