เช้าวันอาทิตย์ แสงแดดนวลทาบผ่านผ้าม่านบาง มะลินกำลังอาบน้ำให้อาชินอยู่ในห้องน้ำเล็ก ๆ ข้างห้องนอน
เธอสังเกตเห็นรอยแดงคล้ายเล็บข่วนบนแขนลูกชาย
มือที่ถือฟองน้ำนิ่งไป
“อาชินเจ็บไหมครับ?” เสียงเธอนุ่มมากจนเด็กน้อยส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนหลับตาซบไหล่แม่
หลังจากอาชินหลับ มะลินเดินออกมาถามพี่เลี้ยง
“นานา รอยบนแขนลูก...เธอรู้ไหมเกิดจากอะไร?”
พี่เลี้ยงสะดุ้ง รีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่ค่ะคุณมะลิน หนูไม่ได้ทำจริง ๆ นะคะ หนูมีลูก หนูเลี้ยงอาชินมาตั้งแต่เกิด หนูไม่มีวันทำแบบนั้นค่ะ”
“เมื่อวานอยู่กับใครบ้าง?”
“เล่นอยู่กับลูกของหนูค่ะ แล้วหนูก็เห็นเขาวิ่งออกไปคุยกับใครสักคนตรงสวน ขอโทษเสียงดังเลยค่ะ แต่ไม่รู้ว่าใคร”
เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ความสงสัยค่อย ๆ ก่อตัวในใจ แต่ยังไม่พูดอะไร
“เด็กซนก็เจ็บตัวได้ง่าย…” เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
เย็นวันนั้น...
กิตาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมถุงของขวัญเล็ก ๆ อ้างว่าจะมาขอบคุณเรื่องที่ช่วยพาไปโรงพยาบาล อาชินที่กำลังเล่นรถของเล่นอยู่หน้าห้อง ครู่หนึ่งเงยหน้าขึ้นเห็นหญิงสาว เขานิ่ง ก่อนคว้าแก้วกาแฟร้อนจากโต๊ะเทใส่เธอ
“อย่าแย่งพ่อจากแม่กับอาชินนะ!”
เพล้ง!
แก้วถูกปัดออกกลางอากาศ อิคชานเห็นท
