ต่างคนต่างเงียบอยู่ในลิฟต์
ในที่สุดลู่เจ๋อก็เป็นคนเริ่มพูดขึ้นก่อน “ทำไมคุณถึงมารับยาเอง แถมยังเป็นยาคุมที่พัฒนาโดยบริษัทลู่......”
เฉียวซุนหัวเราะ “ยาคุมที่ไหนก็เหมือนกัน”
เธอมองเขาแล้วถามอย่างใจเย็น “ตามมาทำไม? คุณไม่ต้องไปดูแลคนรักของคุณเหรอ? ......ไป๋เซียวเซียวดูเหมือนต้องการคุณมากเลยนี่!”
ดวงตาของลู่เจ๋อจ้องมองลึก
เขาจ้องมองลอบสังเกตสีหน้าของเธอ
เป็นเวลานานที่เขาจัดเนกไทอยู่หน้ากระจก จากนั้นก็ปรับตำแหน่งเข็มกลัด เขาสบตาเธอแล้วถามเธออย่างใจร้อน “แล้วคุณล่ะคุณนายลู่ ไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยเหรอ?”
เฉียวซุนไม่ได้หลบสายตาเขา
เธอมองนัยน์ตาเขา เอ่ยตอบอย่างเย็นชา “ฉันได้ชื่อว่าเป็นคุณนายลู่ก็พอแล้วล่ะ!”
......
พวกเขาแยกจากกันโดยยังรู้สึกขุ่นเคืองใจ
ขณะที่ลู่เจ๋อกำลังขึ้นลิฟต์ เขามองตนเองในกระจก อดไม่ได้ที่จะดึงเข็มกลัดและเนกไทที่ตนชอบ......แถมยังไม่ระวังจนโดนเข็มกลัดทิ่ม
ตอนนี้ในใจของเขามันแย่กว่าเดิมอีก!
เลขาฉินเห็นใบหน้าไร้ชีวิตชีวาของเขา เดาได้ว่าต้องถูกเฉียวซุนปฏิเสธมาแน่ ๆ ทำให้เธอไม่กล้าแหย่เขา!
จริง ๆ แล้วไป๋เซียวเซียวก็ดูเป็นคนฉลาด
มีเพียงคุณนายไป๋ที่แสร้งทำเป็นฉลาด เมื่
