เฉียวซุนขัดขืนโดยเปล่าประโยชน์
ถึงแม้ลู่เจ๋อจะป่วย แต่เขาก็สามารถจับตัวเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย
เฉียวซุนกำลังจะหมดแรง สุดท้ายเธอก็ไม่ดิ้นต่อแล้ว ใบหน้าของเธอฝังลงบนโซฟาสีเข้มสไตล์อังกฤษ......เธอไม่ได้มองเขา แล้วก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรเขาด้วย
เลยทำให้ลู่เจ๋อโกรธมาก อดไม่ได้ที่จะทำรุนแรงกับเธอ
นิ้วเรียวยาวบีบคางแหลมของเธอ บังคับให้เธอหันมามองตัวเอง ปากก็เอ่ยแต่คำพูดที่ไม่น่าฟังออกมา “คุณนายลู่ มาดูกันว่าใครจะทำให้คุณรู้สึกดีกว่า!”
เฉียวซุนรู้สึกละอายใจ
เธอกำลังจะหันกลับไปด้วยความโมโห แต่ลู่เจ๋อก็จับเธอเอาไว้แน่น ทำให้เธอไม่สามารถหลีกหนีได้ เธอได้แต่ร้องไห้จมูกแดง และจ้องมองไปยังใบหน้าของเขา......
แสงสลัวตกกระทบรอบตัวลู่เจ๋อ ราวกับเป็นรัศมีที่เคลือบบาง ๆ บนตัวของเขา ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างมาก
แต่เขากลับไม่อ่อนโยนกับเธอเลยสักนิด
ใบหน้าด้านข้างและลำคอก็เต็มไปด้วยเหงื่อ
ลู่เจ๋อรู้สึกเหนือกว่าเธอเล็กน้อย รวมถึงร่างกายและจิตใจที่รวมเป็นหนึ่งเดียว ในขณะที่ความรู้สึกของเขากำลังอยู่ในช่วงที่สำคัญที่สุด เขาก็โน้มตัวลง ก่อนจะกัดริมฝีปากและกระซิบข้างใบหูเธออย่างเซ็กซี่ “เฉียวซุน ยังชอบผมไหม?”
ไ
