ตกกลางดึก ขบวนอาซือน่าถูกพามาที่ค่ายชั่วคราวของพวกหยุนเจิง
พวกอาซือน่ามีไม่มาก ประมาณห้าสิบคน
นอกจากเกอาอาซูที่เป็นทูตพิเศษแล้ว คนอื่นล้วนเป็นทหารคุ้มกันติดตาม
ได้พบหยุนเจิงที่นี่โดยไม่คาดคิด เกอซือน่าตื่นเต้นอย่างมาก
หลังขบวนของพวกเขาทำความเคารพเสร็จ หยุนเจิงจึงถามอาซือน่า “พวกเจ้าส่งคนไปตรวจสอบสถานการณ์สงครามของโฉวฉือและแคว้นต้าเย่ว์หรือไม่?”
“มี มี!”
อาซือน่าพยักหน้า ตอบอย่างมีความสุขบนความทุกข์คนอื่น “ตอนนี้พวกเขากำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด! ที่ได้ฟังมา หลายวันก่อนพวกเขามีการต่อสู้รุนแรงหนึ่งสนาม ทั้งสองฝ่ายล้วนเสียหายสาหัส หลายวันนี้พักรบกันชั่วคราว...”
“เสียหายสาหัส?”
หยุนเจิงถามด้วยความสนใจ “ลายละเอียดความเสียหายของพวกเขาเป็นเช่นไร?”
“นี่...”
อาซือย่าเผยสีหน้าดูยาก “ลายละเอียดความเสียหายไม่ชัดเจน แต่ทั้งสองฝ่ายอย่างนั้นสูญเสียจำนวนนับหมื่นคน...”
นับหมื่นคน?
หยุนเจิงหรี่ดวงตาเล็กน้อย จากนั้นก็ถามต่อ “พวกเจ้าเห็นกับตาว่าความเสียหายของพวกเขามากมายเพียงนี้?”
“เรื่องนี้ข้าเปล่า”
อาซือน่าส่ายหน้าตอบ “พวกเราจับทหารปราชัยที่หนีออกมาสองคน ได้ข่าวมาจากพวกเขา...”
ทหารปราชัย?
