ท่านข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือวางถ้วยสุราลง สีหน้าฉงน: “ราชครู ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
ในสายตาของท่านข่าน บทบาทของเมืองซั่วเป่ยมีเพียงอย่างเดียว
นั่นคือการตั้งค่ายทหาร เพราะมันแข็งแกร่งดุจทองคำ ยากจะทำลาย นอกจากนั้นก็ไม่มีประโยชน์อื่นใดอีก
แต่เมืองเช่นนี้ หากไม่ใช่เพื่อป้องกันแล้ว จะใช้ทำอะไรได้อีก?
เสิ่นชิงโจวแย้มยิ้ม: “ท่านข่าน ความหมายของข้าเรียบง่ายยิ่งนัก ป้องกันซั่วเป่ยก็ได้เพียงซั่วเป่ย โจมตีต้าเซี่ยย่อมได้ต้าเซี่ย!”
“พวกเราไม่ควรแค่ตั้งรับอยู่ในเมืองซั่วเป่ยเท่านั้น เพราะนั่นไม่ได้ส่งผลอันใดต่อจางไป่เจิงเลย จำต้องรุกคืบ โจมตี!”
เฮือก...
ในกระโจม เหล่าแม่ทัพนายกองต่างสูดหายใจเข้าลึก สีหน้าตกตะลึงกันถ้วนหน้า
โจมตีต้าเซี่ยย่อมได้ต้าเซี่ย?
บัดนี้พวกเขายึดครองเมืองซั่วเป่ยได้เพียงเมืองเดียวก็รู้สึกพึงพอใจยิ่งนักแล้ว มิกล้าแม้แต่จะจินตนาการถึงภาพอันยิ่งใหญ่ตระการตาเมื่อกองทัพเหล็กของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเคลื่อนทัพลงใต้เหยียบย่ำแผ่นดินต้าเซี่ย!
ไร่นาอันอุดมสมบูรณ์นับหมื่นลี้ของต้าเซี่ยล้วนตกอยู่ในกำมือ!
เพียงแค่จินตนาการ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกค
