“คุณเดินตามฉันมาทำไมคะคุณเพชร”
“มากินข้าวกลางวัน เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะ” เขาทำทีเอียงข้อมือเพื่อดูเวลาจากนาฬิกาเรือนแสนของตนพร้อมทั้งเอ่ยชวนคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน
“คุณเพชรไปทานเลยค่ะ ฉันจะไปซื้อของไปทำกินที่บ้าน” หญิงสาวตอบกลับ
“งั้นผมกินด้วย” เขาบอกพร้อมทั้งคว้ารถเข็นที่หญิงสาวกำลังจะจับเข้ามาอยู่ในมือ
"คุณจะกินด้วยแล้วไม่กลับไปทำงานเหรอคะ"
คนตัวเล็กถามขึ้นอย่างใคร่รู้ทั้งที่มือและสายตาของตนยังคงเลือกที่จะให้ความสนใจกับผักผลไม้นานาชนิดที่อยู่ตรงหน้า เธอเลือกซื้อของอย่างพิถีพิถันที่จะเอามาปรุงอาหารกลางวัน แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะกลับไปทำทันหรือไม่เพราะเวลาตอนนี้ก็เที่ยงจวนจะบ่ายแล้ว
"ออกมาแล้วไม่จำเป็นต้องกลับ เธอลืมแล้วเหรอว่านั่นมันบริษัทของผม" ชายหนุ่มตอบกลับหลังจากที่หญิงสาวถามขึ้นสักพัก เขาตอบขึ้นในจังหวะที่อารยานำผักที่เลือกต่างไปค่อยวางลงบนรถเข็น ก่อนจะนำไปชั่งกิโล
"ฉันลืมไป ขอโทษทีนะคะ" ร่างเล็กกล่าวขอโทษแล้วจับรถเข็นให้ตามมายังบริเวณขายเนื้อสัตว์ พชรกรก็เข็นตามมาแต่โดยดี
"เธอมาที่
