แต่คุณมารศรียังมีแนวโน้มจะไม่ยอมเชื่อ คำใดที่ออกจากปากของมินตาย่อมไม่มีน้ำหนักพอจะทำให้เชื่อถือ และหากเป็นเรื่องที่มีมิ่งขวัญเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้วยิ่งแย่หนักเข้าไปอีก เธอจึงเอ็ดลูกสาว
“แกละซ่อกแซ่กเรื่องคนอื่นดีนัก รู้มาน่ะถูกหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้ เที่ยวพูดไปเป็นตุเป็นตะ พี่มิ่งของแกน่ะเป็นคนฉลาดมองคนออก แกอย่าแส่โทร. ไปบอกพี่มิ่งเขาเชียวนะ...ฉันขอห้ามเอาไว้ก่อน ถ้าแก่ยังบอกไป แกกับฉันไม่ต้องมาพูดกันอีก” เสียงห้ามนั่นเฉียบขาดอย่างยิ่ง
“แม่คะ ถ้าปล่อยเอาไว้ พี่มิ่งอาจจะเป็นอันตราย”
“แกอยู่เฉยๆ เข้าไว้แล้วกัน ฉันอยากรู้เรื่องอื่นมากว่า อย่างตัวเขาหน้าตาเป็นยังไง บ้านเขาเป็นยังไง”
นั่นทำให้มินตาอ่อนใจ แล้วเมื่อบรรยายลักษณะของเขากับบ้านเขา ก็ทำให้คุณมารศรีตาโต ได้ทีสำทับบอกกับหล่อนด้วยเสียงแข็งๆ
“แกก็เห็นมาแล้วว่าเขาระดับไหน แล้วแกยังพูดว่าเขาไม่ดีอีก...”
“เขาต้องเลวร้ายแน่ๆ เลย แม่ต้องเชื่อมินซิ อย่ายอมให้พี่มิ่งไปคบค้ากับเขา”
“ใจคอแกไม่อยากจะให้พี่สาวแกได้ดีหรอกหรือ”
โดนเข้าแบบนี้มินตาก็ต้องปิดปากตัวเอง
“แกจะกีดกันไปถึงไหนกัน แกนี่เหมือนเดิมซิน่า ชอบจะขัดขวางหนทางก้าวหน้าของพี่สาว แกอ
