“อ่านอะไรน่ะ มิน”
ธันวาโฉบมาหา แล้วก็สงสัยครามครันกับท่าทีตั้งอกตั้งใจเป็นอันมากในการจะอ่านข่าวหน้าหนึ่ง
“ผู้หญิงคนนั้น จำได้หรือเปล่า” หล่อนวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะจิ้มให้ดูรูป “คนที่เราเจอที่โรงพยาบาล ที่ว่าตกเลือด ตายซะแล้วนะ โดดจากตึกของโรงพยาบาลชั้นแปดเมื่อวานนี้เอง ใจถึงซะด้วย”
ธันวาชะโงกไปดูรูปนั้น
“ตาแบบนี้ตายโหงทุกราย”
“ดูออกด้วยเหรอ”
“ตาฉ่ำเกินไปไงล่ะ...น่าเสียดายผู้หญิงสวยๆ คนหนึ่ง ผู้หญิงพวกนี้ใจทำด้วยอะไรนะ ถึงได้กล้าหาญชาญชัยในทางแบบนี้”
“เพราะเธอถูกทำร้ายจนไม่มีทางเหลือให้เลือกอีกแล้วน่ะซิ ไอ้หมอนั่นแหละตัวร้ายนัก...”
“ใครอีก”
“ก็มือขวาเจ้าแม่แหม่มนั่นไง...” น่าแปลกที่ชื่อทุกชื่อตกมาถึงเวลานี้มินตาจำได้แม่นยำไม่มีตกหล่นสักนิด
“นายศิลา เขาทำเหมือนทองไม่รู้ร้อนนะ”
“รู้ได้ยังไง ข่าวบอกหรือเปล่า”
ไม่มีชื่อเขาในข่าว ทั้งเขาทั้งเจ้าแม่แหม่มนั่นแหละ เหมือนอำนาจเงินและอิทธิพลมืดได้ปกป้องเอาไว้ให้พ้นผิด พวกคนชั่วนี่มีสิ่งคุ้มครองเสมอกว่าจะได้ชดใช้บาปชั่วๆ นั้นก็ทำให้คนดีๆ หลายรายต้องจบชีวิตลง ยิ่งคิดมินตาก็ยิ่งแค้นใจขนาดหนักจนไม่อาจจะให้อภัยกับศิลาได้เลย
และหล่อนก็คงจะไม่อยากเก็บ
